Novelo

Bela sonĝo

Oni telefonis al Kristina, ke hispana familio deziras adopti knabon kaj petis ŝin aranĝi la jurajn formalaĵojn. Tio ne estis nova por Kristina. Kiel advokatino ŝi plurfoje aranĝis similajn adoptojn. La hispana familio foje jam estis en Bulgario kaj elektis la knabon.

Kiam Kristina venis en la orfejon en urbo Pleven, ŝi tre miris. Ivano – la knabo estis sepjara, frekventis lernejon kaj ne similis al cigano, kiel la pluraj infanoj en la orfejo. Li estis malalta kun grandaj kapreolaj okuloj kaj palpebroj kiel cejanoj. Li rigardis Kristinan malamike kiel kolerigita hundeto. La gepatroj forlasis Ivanon kiam li estis bebo kaj ĝis nun neniu deziris adopti lin, eble pro lia balbuto, aŭ eble oni konsideris lin cigano.

Post du semajnoj la hispana familio devis veni por Ivano.

– Mi ne deziras en His-pa-nion – balbutis Ivano, kaj tio estis la unua frazo, kiun Kristina aŭdis de li.

– Kial? – ŝi demandis. – Vi havos panjon, paĉjon, vi loĝos en bela lando, vi ellernos hispanan lingvon.

– Mi ne de-zi-ras loĝi en His-pa-nio – sulkigis frunton Ivano kaj alrigardis ŝin kolere sub la kuntiritaj brovoj.

Kristina petis la direktoron de la orfejo, ke li permesu al ŝi preni Ivanon dum kelkaj tagoj ĝis la alveno de la hispana familio. Eble tiel li alkutimiĝos al la hejmaj cirkonstancoj. Tio ne estis kutima, sed la direktoro permesis al Kristina.

Ŝi prenis Ivanon en sian aŭton kaj veturigis lin al sia loĝejo en Sofio. Dek jarojn Kristina loĝis sola. Dum mallonga tempo ŝi estis edziniĝinta, sed kun Ljudmil ŝi ne povis kunvivi. Ili ne havis infanon kaj la familio disfalis. Ankaŭ poste Kristina ne havis ŝancon kun la viroj. Ŝi ne plaĉis al tiuj, kiuj plaĉis al ŝi kaj inverse. Finfine ŝi plu ne pensis pri edziniĝo.

Kristina aĉetis por Ivano piĵamon, pantoflojn, dentbroson. Al li ŝi disponigis la dormoĉambron kaj ŝi okupis la kanapon en la gastoĉambro. Matene, kiam Kristina eniris en la dormoĉambron, ŝi trovis Ivanon dormanta sur la planko. Li demetis de la lito la kusenon, la littukon kaj ekkuŝis sur la tapiŝo. Kristina diris nenion.

Ili matenmanĝis kaj ekiris al la zoologia ĝardeno. Kiam Kristina kaj Ivano eliris el la domo, du najbarinoj mire kaj scivoleme alrigardis ilin. Verŝajne ili ne kredis al siaj okuloj, ke ili vidas Kristinan kun infano. Interese kion ili supozis, sed eble post semajno ili demandos ŝin interalie kiu estis la infano kun ŝi.

Dum la vojo al la zoologia ĝardeno Ivano silentis kaj rigardis Kristinan malamike kaj suspekteme. Tio ŝin amuzis. Ĝis nun Kristina ne okupiĝis pri infano. Ŝi ankoraŭ ne povis kompreni kiel ŝi decidis preni Ivanon por kelkaj tagoj. Kristina ne havis fraton, nek fratinon. Ŝiaj gepatroj, jam maljunaj, ambaŭ juristoj, loĝis malproksime, en Kotelo, la naska urbo de Kristina.

Kristina tre amuziĝis. Ivano vagis de kaĝo al kaĝo kiel liberigita besteto, liaj lipoj moviĝis, sed ne aŭdiĝis sono. Li kelkfoje turnis sin al ŝi, serĉis ŝian manon kaj demandis ŝin:

– Kial la bes-toj estas ŝlositaj?

Kristina ne povis tuj respondi kaj nur diris:

– Ĉar tio estas zoologia ĝardeno.

Ŝia respondo sonis iom stulte, sed nenion alian ŝi povis elpensi, tamen ŝi promesis al si mem, ke venontfoje, kiam Ivano demandos ion, ŝi pli logike kaj pli saĝe respondos al li.

– Ni same estis ŝlositaj tie – diris Ivano.

„Tie” signifis la orfejon. Kristina silentis. Ŝi ne sciis kion diri.

Post la zoologia ĝardeno ili iris en restoracion por tagmanĝi. Eble Ivano estis tre malsata, ĉar li tuj formanĝis du farĉbuletojn.

– Ĉu vi ion deziras ankoraŭ? – demandis Kristina.

Li neis kape kaj ŝi rimarkis, ke la glacio en liaj kapreolaj okuloj komencis degeli.

Vespere ili eksidis antaŭ la televidilo. Kristina bedaŭris, ke ŝi ne havas videoaparaton por projekcii al li ian infanan bildfilmon. Ŝi malofte televidis. Kutime ŝi malfrue vespere revenis hejmen kaj preferis tuj enlitiĝi kaj forgesi ĉion, kio okazis dum la tago.

La okuloj de Ivano komencis fermiĝi kaj lia kapo ŝanceliĝis kiel peza tritika spiko. Li apogis sian kapon al ŝia ŝultro kaj Kristina aŭdis lian malpezan ritman spiron. Lia eta kapo varmigis ŝian ŝultron. Atente Kristina ekstaris, ĉirkaŭbrakis lin kaj portis lin en la dormoĉambron. Ŝi paŝis ege lante por ne stumbli. Unuan fojon en la vivo ŝi manportis infanon. Ivano dormis premante sin al ŝia brusto. Liaj malmolaj kiel pinaj pikiloj haroj odoris je mento kaj falĉita herbo pro la sapŝaŭmo, per kiu ŝi banis lin matene. Tio narkotis ŝin, ŝia koro kuntiriĝis kaj ŝiaj piedoj iĝis molaj, kvazaŭ ili estus el kaŭĉuko. Neniam ŝi supozis, ke iu dormanta knabo povus tiel emocii ŝin. Malrapide Kristina eniris la ĉambron. Atente ŝi metis lin en la liton kaj kovris lin per la dormokovrilo. Kelkajn sekundojn ŝi staris super li, rigardante lian belan infanan vizaĝon. Liaj nigraj bukloj falis sur la frunton kiel hirunda flugilo. Li ne vekiĝis, sed en la dormo li kvazaŭ ridetis kaj tiu ĉi lia rideto estis kiel sunradio en malluma ĉambro.

Dum la tuta nokto Kristina ne ekdormis. Ŝi plurfoje staris, trinkis akvon kaj atente malfermis la pordon por vidi, ĉu Ivano dormas. Li dormis tiel, kiel ŝi metis lin en la lito. Ŝi rigardis lin, poste fermis la pordon, apogis la dorson al la muro, kvazaŭ ŝi ankoraŭ sentus la mentan kaj herban aromojn de lia hararo.

Nesenteble Kristina ekdormis ĉe mateniĝo. Subite ŝi vekiĝis, saltis de la lito kaj kuris al la dormoĉambro. Ŝi supozis, ke Ivano ne estas tie. Rapide ŝi malfermis la pordon kaj kurante eniris la ĉambron, ŝi apenaŭ ne stumblis. La lito estis malplena, sed Ivano staris ĉe la fenestro kaj rigardis eksteren. La fruaj sunradioj lumigis lian vizaĝon kaj liaj okuloj nun brilis kiel lavendo. Kristina haltis ĉe la pordo konfuzita. Ŝi ne sciis kion diri. Eĉ ŝi forgesis diri „Bonan matenon”. Ivano eble estis delonge vekita, sed li restis en la ĉambro silente por ne veki ŝin.

Kristina preparis la matenmanĝon kaj ambaŭ sidis por matenmanĝi. Ili ne konversaciis, sed Kristina sentis, ke Ivano atente observas ŝin. Li ŝmiris la panpecon per butero ĝuste kiel ŝi kaj atente li prenis per la forko la olivojn. Ŝi deziris demandi lin kiel li dormis aŭ kion li sonĝis, sed ŝi ne kuraĝis. Li estis infano kaj eble li ne memoris siajn sonĝojn. Kaj ŝi, kion ŝi sonĝis? Ian arbaron. Ŝi vagis tra ĝi. Ŝi jam ne memoris, ĉu ŝi eliris el la arbaro aŭ restis en ĝi inter la arboj kaj arbustoj. Stranga sonĝo. Ŝi malofte sonĝis. Turmentis ŝin tio, ke ŝi ne scias kiel konversacii kun infano. Pri kio Ivano meditas? Ŝi tre scivolis ekscii kion li deziras, kiel li deziras iri hodiaŭ ... Ivano daŭre observis ŝin suspekteme kaj timeme kiel leporo, metita sur la tapiŝo en la centro de la ĉambro.

Post la matenmanĝo Kristina devis iom labori. Ili sidis unu apud la alia antaŭ la komputilo. Ŝi klarigis al Ivano, ke ŝi havas laboron kaj morgaŭ ŝi montros al li kiel funkcias la komputilo. Por li ŝi aĉetos komputilludojn kaj klarigos al li kiel ludi per la komputilo.

– Nun mi devas labori – ŝi diris.

– Ki-on vi laboras? – mire li ŝin alrigardis.

Kiel klarigi, ke ŝi estas advokatino? Li ne komprenus ŝin.

– Mi legas kaj skribas – diris Kristina. – Poste mi renkontiĝas kun onkloj kaj onklinoj kaj mi donas al ili tion, kion mi skribis.

– Ĉu tiujn ĉi librojn vi legas? – kaj li montris la leĝvolumojn, kiuj amasiĝis sur la skribotablo.

– Jes.

– Ili estas grande-gaj.

Ivano alrigardis ŝin suspekteme, sed nenion li plu demandis. Kristina komencis labori kaj li senmova sidis apud ŝi, eble pli ol duonhoro. Ŝi demandis lin, ĉu li ne deziras spekti televidon, sed li respondis, ke li deziras rigardi ŝin kiel ŝi laboras. Por Kristina estis agrable, ke li sidas ĉe ŝi.

Posttagmeze ili iris en dolĉaĵejon por manĝi torton. Kiam ili revenis la telefono eksonoris. Oni telefonis el la orfejo. La konversacio estis mallonga. Oni informis Kristinan, ke la hispana familio rezignis adopti Ivanon.

Kristina remetis la telefonaŭskultilon. Ivano proksimiĝis al ŝi. El la telefona konversacio li komprenis, ke temas pri li.

– Mi ne deziras iri en His-pa-nion – li flustris kaj ĉirkaŭbrakis ŝin.

– Vi restos ĉe mi – ŝi diris.

Li alrigardis ŝin per larĝe malfermitaj okuloj.

– Jes, – ripetis Kristina – vi restos ĉe mi. Por ĉiam!

Dum tiuj ĉi du aŭ tri sekundoj ŝi decidis adopti lin.