Novelo

Karulino kanibalino

Karulino! Fidele vi telefonis al mi, kaj pacience dum longa, longa tempo vi malplenigis vian koron. Neniu alia montris al mi tian honoran konfidencon. Neniu alia kapablis pentri tian sencenzuran memportreton. Neniu alia emas paroladi ne atendante aliajn respondojn ol:

„Ĉu vere?”

„Ho ve!”

„Ho!”

Neniu estis tiel dankema kiel vi! Imagu, iam vi eĉ diris, ke ni estas kvazaŭ klonoj, ĉu ne?

Ĉu! Ĉu ni iom post iom jam kloniĝas? Ni ambaŭ estas malaltaj kaj diketaj. Plue ni ambaŭ havas mallonge tonditan buklan hararon, kaj ni portas okulvitrojn. Preskaŭ samaĝaj ni estas. Laŭ profesio ni ambaŭ estas instruistinoj. Kvankam eksedziĝintaj de longa tempo ni ambaŭ komforte loĝas solaj en komfortaj loĝejoj. Vi havas sendependan filon kaj mi havas egale sendependan filinon. Nek via filo nek mia filino faras skandalojn. Karulino nek vi, nek mi mem elektis la liberan vivon. Ne plaĉas al vi la soleco, nek al mi. Vi tamen hodiaŭ plendis, ke mankas al vi vera amikino; kiel kvazaŭa klono, ĉu mi estas ne vera amikino?

Hodiaŭ mi telefonis al vi.

„Kiel vi fartas?”

„Mezbone! Emocia afero estis la naskiĝtagdatreveno de Jozefo. Tridek geamikoj surprize gratulis lin matene. Kaj mia eksedzo estis tie! Kaj mi devis toleri lian ĉeeston. Kaj mi devis rideti, kiam li rakontis al ĉiuj la kutimajn malbonajn ŝercojn. Sed kompreneble mi oferis min por Jozefo. Cetere la eksedzo poste sekvis min, kaj li regalis min per biero en trinkejo. Imagu! Li babilis kvazaŭ ni ja estas ankoraŭ kunloĝantaj kiel geedzoj. Kia aroganteco! Feliĉe estas, ke li kun sia ĉiesulino baldaŭ translokiĝos eksterlanden. Vespere Jozefo kaj la koramikino invitis min manĝi en nova sufiĉe bona restoracio. Kia bela vespero, sed, ho ve, kia terura afero, ke mi devis hejmen reveni sola, kaj hejme estas neniu zorgema aŭskultanto, neniu! Neniu ajn! Vera amikino mankas al mi!”

Balancante la kapon mi diris al ŝi:

„Ĉu vere? Ho ve! Ho, fakte ankaŭ mi havis malagrablan sperton, kiu koncernis mian eksedzon ...”

Tamen ŝi daŭrigis: „Kial vi interrompis min? Kutime vi ...”

Mi parolis plu: „Jes, rilatas al mia eksedzo. La filino estas nuntempe en Londono, kaj antaŭ tri tagoj ŝi vespere telefonis al mi dirante, ke la patro dum tagoj ne prenas la telefonon, kiam ŝi vokas lin. Tia maljunulo eble estas morte malsana. Ŝi memoris kaj mi memoris la onklon, mia frato, kiu mortis sola. Imagu, la kadavron trovis nur la prizorgistino, kiam ŝi vizitis lin. Bravulino ŝi estas, mia filino, sed tiam mi aŭdis, kiel tremas ŝia voĉo. Eĉ post dek ok jaroj da libereco mi ne sentis min tute neŭtrala pri la sorto de la eksedzo. Do mi diris:
‚Aŭ mi voku la policon, aŭ mi mem vizitu lin!’
‚Nek la unua, nek la alia!’ Ŝi malaperis.
Post kelkaj minutoj mi vokis ŝin, kaj mi aŭdis, ke ŝi ploras.
‚Mi vizitu lin!’
‚Bonege!’
Lian adreson mi skribis, kaj mi rapide foriris.
La vespera veturado per trajno kaj buso al la urbo estis malfacila kaj malrapida, kaj ekeniris mian kapon, ke mi ne bone konas la vojon. Survoje la filino multfoje telefonis kaj retelefonis al mi por demandi pri la progreso. La akumulatoro de la poŝtelefono iom post iom malfortiĝis. Iom post iom mi mem iĝis histeria, do mi silentigis ŝin. Atingante la urbon mi vane klopodis trovi taksion. Kie estas la taksioj, kiam oni bezonas ilin? Finfine mi sukcesis, sed ho ve, ŝajnis al mi, ke la ŝoforo ne kapablas mem trovi la straton. Tiam la filino revokis min:
‚Paĉjo fartas bone! Li simple forgesis ŝalti la poŝtelefonon. Hejmeniru panjo!’
Mi petis al la ŝoforo, ke li haltu. Mi pagis lin kaj mi hejmen revenis sola, kaj tie troviĝis kiel kutime neniu zorgema aŭskultanto.”

„Ĉu vere? Ĉu mi nun rajtas daŭrigi mian rakonteton?” Daŭre ŝi blekadis:

„Mi sentas min terure soleca. Ĉu vi ne komprenas?”

Ho jes, Karulino Kanibalino, mi finfine komprenas!