Novelo

Nina kaj la knabo

Tiu ĉi printempo komenciĝis malbone por Nina kaj Bojan. Tute neatendite la posedantoj de la domo diris, ke Nina kaj Bojan liberigu la loĝejon.

„Ni devas denove serĉi alian loĝejon”, diris Nina, kaj ombro kovris ŝiajn okulojn.

„Ni loĝu en la vilaĝo Tilio”, proponis Bojan.

Ili havis tie etan domon, kiu restis de la gepatroj de Bojan.

„Ĉu en Tilio?” demandis Nina.

Ŝi estis bela virino kun rekta grektipa nazo, profundaj perlamotkoloraj okuloj kaj svelta korpo – eble unu el la plej belaj aktorinoj en la ĉefurbo.

Kiam ŝi kaj Bojan ekloĝis en Tilio, Nina decidis fari en la korto de la domo florĝardenon. Ie iam ŝi legis, ke la floroj, la koloroj kaj la silento estas la plej bona kuracilo por la animo.

Ĉimatene, kiam ŝi fosis la bedon, ŝi eksentis, ke iu rigardas ŝin. Nina levis la kapon kaj mire vidis sep-okjaran knabon, kiu senmova staris sur la strato ĉe la drata barilo de la korto kaj rigardis ŝin.

„Kiel vi nomiĝas?” demandis lin Nina.

„Petko”, respondis la knabo.

„Ĉu vi loĝas ĉi tie?”

„Jes,” li diris, „tie, malantaŭ la monteto”, kaj li montris al la monteto.

Liaj grandaj infanaj okuloj similis al verdaj juglandaj nuksoj, kaj lia rigardo estis pensema kaj revema. La knabo surhavis buntan ĉemizon je ruĝaj kaj nigraj kvadratoj kaj pantalonon, kiu jam estis mallonga por li, kaj videblis liaj maleoloj, liaj blankaj ŝtrumpetoj kaj malnovaj nigraj ŝuoj. En la vilaĝoj similajn nigrajn ŝuojn la gepatroj aĉetis, kiam la infanoj komencis frekventi la lernejon. Lia densa hararo similis al erinacaj pikiloj.

Petko staris ĉe la barilo kaj rigardis Ninan. Tiel pasis eble horo; poste li nesenteble malaperis tiel kiel nesenteble li estis aperinta. Nina tre miris, kiam la sekvantan matenon denove ŝi vidis Petkon ĉe la barilo. Kaj nun li denove staris silenta kaj senmova kiel hieraŭ. Nun ŝi demetis la ŝtofajn gantojn, per kiuj ŝi laboris, proksimiĝis al la korta pordo, malfermis ĝin kaj diris:

„Eniru, Petko! Bonvolu.”

La knabo kvazaŭ tion atendis. Li tuj eniris la korton. Nina gvidis lin al la domo, antaŭ kiu Bojan estis farinta laŭbon kun tablo kaj benko. Nina invitis la knabon sidiĝi, kaj ŝi alportis el la domo sukon el rubusoj, pomojn kaj kekson. Ŝi proponis al Petko manĝi, sed li nur rigardis ŝin kaj ne moviĝis. Nina iom pli insiste invitis lin, kaj Petko apenaŭ manĝis el la kekso kaj trinkis iom el la rubusa suko.

„Ĉu vi lernas, Petko?”

„Jes,” li respondis, „mi lernas en la dua klaso.”

„Ĉu vi havas fraton aŭ fratinon?”

„Jes, mi havas du fratinojn, kiuj estas pli aĝaj ol mi.”

Petko ne estis tre parolema, sed Nina vidis, ke por li estas tre agrable sidi apud ŝi kaj rigardi ŝin. Post dek minutoj Petko ekstaris, mallaŭte diris al ŝi „ĝis revido”, denove alrigardis ŝin per siaj grandaj nuksaj okuloj kaj foriris.

La sekvantan tagon li denove aperis, kaj Nina havis la senton, ke li ne foriros de ĉi tie kaj la tutan nokton li staris senmova ĉe la barilo, ĝuste tie, kie ŝi unuan fojon rimarkis lin. Ŝajnis al Nina, ke se li ne estas tie, io certe mankos kaj ĉirkaŭe ne estos tiel bele, agrable kaj alloge. La mateno ne estos tiel suna kaj freŝa, kaj la ĉielo ne brilos tiel blue. Nina lasis la plugpioĉon, denove malfermis la pordon kaj invitis Petkon enen. Hodiaŭ frumatene ŝi estis aĉetinta en la vendejo kukon kaj lakton. Ŝi verŝis lakton en glason kaj metis antaŭ Petko teleron kun la varma kuko. La knabo ne kuraĝis tuŝi la kukon kaj la lakton, sed Nina insistis, kaj li fin-fine ekmanĝis la kukon.

„Ĉu vi havas amikojn, Petko? Ĉu vi kune ludas?”

„Jes, ni ludas”, li respondis.

„Kie vi ludas?” demandis Nina.

Ŝi deziris ekscii ion pli pri li, pri lia familio kaj tial ŝi unue demandis pri liaj amikoj.

„Ni ludas en la arbaro”, klarigis Petko.

„Kion vi ludas?”

„Ni kaŝas nin, ni kolektas strobilojn.”

„Kaj kial vi ĉiutage venas ĉi tien?”

Tiu ĉi demando surprizis kaj konfuzis Petkon. Li palpebrumis per siaj palpebroj longaj kiel cejanoj, sed kiel ĉiu infano li ne povis mensogi, kaj li respondis sincere kaj naive:

„Vi estas tre bela.”

Nun Nina konfuziĝis. Ŝi ne atendis aŭdi ĝuste tion.

„Kion?” ŝi alrigardis lin.

„Vi estas tre bela”, ripetis Petko kaj klinis sian hirtan hararon.

Nina nur rigardis lin. Ili sidis silente kaj senmove, kaj ŝi eksentis, ke tiu ĉi knabo kvazaŭ nesenteble kaj senbrue eniris ŝian animon kaj tie, en la koro, ŝi eksentis agrablan varmon.

Post kelkaj minutoj Petko ekstaris kaj kviete kaj silente foriris. Preskaŭ la tutan tagon Nina pensis pri li. Ŝi demandis sin, kiuj estas liaj gepatroj, kaj ĉu li estas bona lernanto – demandoj, al kiuj ŝi ne povis respondi – ŝi eĉ ne sciis lian familian nomon. Estis momentoj, en kiuj ŝajnis al Nina, ke ŝi mem elpensis tiun ĉi knabon. Eble li ne ekzistas, kaj Nina nur imagas, ke ĉiun matenon al ŝi venas iu knabo kun okuloj grandaj kiel verdaj juglandaj nuksoj, longe ŝin rigardas kaj poste diras al ŝi, ke ŝi estas bela, kaj foriras. Eble Nina profunde en si forte deziris, ke estu tia knabo, kiu venu al ŝi, kiu parolu kun ŝi kaj amu ŝin kiel patrinon. Ĉu ĉi tie en la profunda vilaĝa silento kaj en bela pitoreska naturo ŝi ne malsaniĝis, ĉu nesenteble ŝi ne malproksimiĝis de la realo kaj ne ekvivis en alia neekzistanta mondo?

Nina decidis demandi la najbarinon, ĉu ŝi ne konas Petkon. Posttagmeze ŝi iris al la najbarino. Ili iom babilis, kaj Nina demandis, ĉu ŝi ne rimarkis iun knabon, kiu ĉiutage ekstaras ĉe la barilo de Nina.

„Kiel ne”, respondis tuj la najbarino. „Tio estas Petko, lia patro estas fervojisto, kaj ili loĝas tie, ĉe la arbaro.”

„Petko, jes”, diris Nina.

„Lia patrino forpasis, kiam ŝi naskis lin. Restis tri georfoj, Petko kaj du pli aĝaj knabinoj. La patro Spiridon ne edziĝis denove, kaj li mem zorgas pri la infanoj. Li laboras, bredas bovinon. Ĉiaŭtune Petko lernos en la tria klaso, kaj mi estas lia instruistino. Li estas diligenta, bona lernanto.”

Posttagmeze Nina kaj Bojan eksidis en la laŭbo. La somera tago malrapide foriris. Super la pinarbaro la suno dronis en kupra rivero. Kelkaj nubetoj videblis sur la firmamento similaj al infanaj balonoj. Bojan verŝis vinon en la glasojn, poste eniris la domon, portis de tie malnovan mantelon kaj metis ĝin sur la ŝultrojn de Nina. Ja, estis iom malvarme, blovis montara vento.

„Dankon”, diris Nina.

„Pri kio vi pensas?” demandis ŝin Bojan.

„Pri la knabo, kiu ĉiumatene venas kaj ekstaras ĉe nia barilo”, respondis Nina.

„Eble li venas ĉi tien por ŝteli ion”, diris Bojan.

Tiuj ĉi neatenditaj vortoj skuis kaj kvazaŭ pikis Ninan. Ŝi alrigardis lin, kaj la rideto en ŝiaj belaj kolombkoloraj okuloj tuj malaperis.

„Kion vi parolas?” ŝi diris. Tiu ĉi knabo estas orfo. Lia patrino mortis, dum la nasko. La knabo neniam prononcis la vorton „panjo”.

Bojan mire alrigardis ŝin. Li ne povis kompreni, kiel Nina tiel forte koleriĝis. Li deziris demandi ŝin, ĉu gravas, ke la knabo neniam prononcis la vorton „panjo”, sed li nenion diris. Ja, li kaj Nina ne havis infanon, kaj ŝajnis al Bojan, ke de kiam la knabo venas kaj ekstaras ĉe la barilo de ilia korto, Nina kvazaŭ iĝis pli bela, pli trankvila kaj pli feliĉa.