Literaturo

NOVELO

UEA

Oktobro 2091. Estas bela aŭtuna tago. La suno brilas. Ĵaneta Hili rigardas la panoramon tra la vitroj de la koridoro, kiu kunligas la du sidejojn de la Esperanto-Movado. Ŝi estas tre nervoza, sed la trankvila vetero de tiu frua mateno en Roterdamo donas kvietigan senton. Ĵaneta cerbumas pri la baldaŭa renkontiĝo kun la estraro de TEJO. Ŝi etendas la manon por puŝi la butonon kaj venigi la lifton, kiam ĝiaj pordoj jam malfermiĝas.

„Ĵaneta! Bone, ke mi jam nun vin vidas. Ĉu vi havas momenton? Aŭskultu, kion mi ricevis ĉi-matene.”

Vlado kutime ne estas tiel frue en la oficejo. Li eliras el la lifto kun serioza mieno, kvankam li estas konata inter la kolegoj kiel sprita kaj bonhumora homo.

„Pri kio temas? Vi bone scias, ke baldaŭ komenciĝos la renkontiĝo kun TEJO. Mi ne havas tempon!”

Li metas la manon sur la apudan vandon, kaj tuj aperas mesaĝo sur ĝi. Du-dimensia figuro de la ĉefa sekretario de la komisiono pri lingvoj de Unuiĝo de Eŭropo kaj Afriko ekparolas.

„Estimata ĝenerala sekretario, ni volas urĝe inviti vin al decida kunveno de la komisiono, ĉar surtabliĝis peto solvi la estantan lingvokrizon en UEA. Fakte, ni konstatis, ke la Tut-Amerika Unuiĝo bone funkcias per du oficialaj lingvoj, la angla kaj la hispana, dum eĉ la Azi-Oceana Federacio lastatempe oficialigis la lingvopolitikan uzon de la angla kiel tria lingvo, flanke de la ĉina kaj Sanskrito. Por esti merkatike avangardismaj, niaj ekonomikistoj kalkulis, ke komuna Eŭrafrika lingvo ebligos al ni gajni denove la centran rolon en la mondo, kiun ni havis dum jarcentoj. Do, ni konsideras Esperanton serioza kandidato por plenumi tiun ĉi gravan rolon. Bileto al Bruselo estas jam registrita vianome. Bonvolu kapti la venontan magnettubon. Ni atendas vin post unu horo.”

La vando alprenas sian antaŭan staton. Ĵaneta ĝemete elspiras.

„Bonvolu aranĝi, ke Mbabumba anstataŭu min ĉe la TEJO-kunveno, kaj bonvolu projekciigi la dosieron de la komisiono al miaj okulvitroj, por ke mi povu relegi ĝin dum la vojaĝo.”

***

Tri tagojn poste Ĵaneta alfrontas la komitaton, kiu decidos, ĉu Esperanto rolu kiel oficiala komuna lingvo de UEA.

„Kara Ĵaneta, malgraŭ tio, ke niaj ĝisostaj esperantistoj jam snufas la Finan Venkon, mi forte kontraŭas akcepti tiun ĉi evoluon de nia kara lingvo. Ĉu vi vere volas, ke ĝi perdu sian neŭtralecon? Samkiel la de ni antaŭlonge kondamnita angla, Esperanto estiĝus koloniada lingvo, apartenanta al potenca ekonomia kaj politika bloko.”

„Sinjorino ĝenerala sekretario, permesu al mi, ke mi prenu la vorton.”

Ĵaneta mangeste aprobas. Do, la komitatano daŭrigas.

„Mi opinias, ke ni konsideru tiun ĉi gravan kaj imponan proponon de UEA en ĝiaj ĝustaj perspektivoj. Neniam antaŭe ni havis tian unikan ŝancon. La fortuno estas por ni, kaj ni ne maltrafu ĝin. Fakte, en multaj lokoj de la mondo Esperanto uziĝas en merkatikaj kaj kulturaj sferoj. Se Esperanto oficialiĝus en Eŭrafriko, tio povus esti semo por la tuta mondo.”

Oni daŭrigas la argumentadon arde kaj emociplene. La suno subiras, kaj la komitatanoj pludiskutadas sen alveni al decido.

***

Februaro 2101. La suno ne brilas super Roterdamo. Tra la stratoj de la urbo aŭdiĝas la ununura lingvo de Eŭrafriko. Subite turisto alparolas Vladon survoje el magnettubo al la sidejo de la Afrik-Eŭropa Esperanto-Unio.

„Saluton, mi estas Ĥen Ŭej!”

Vlado unue miras, poste rigardas sian Amikumu-konton projekciitan en liaj okulvitroj kaj tuj lin rekonas. Li feliĉas, ke ĉina turisto el Azi-Oceanio uzas kun li Esperanton kaj ne la ĉiean svahilan.

La Krikenhara Sepopo estas aro de Pieter Engwirda, Joost Franssen, Federico Gobbo, Andries Hovinga, Frank Merla, Hiddo Velsink kaj Jean-Jacques Wintraecken. Tiu ĉi rakonteto estas rezulto de Esperanto-kurso por supera nivelo, kiu okazis en Krikkenhaar, Nederlando, dum la studsemajnfino organizita de Esperanto Nederland de la 13a ĝis la 15a de oktobro 2017.