Scienco

SEKSECO

Memmortigoj ĉe nealiseksemaj adoleskantoj

Por nealiseksemaj adoleskantoj ekzistas superŝvebanta kaj konkreta risko de memmortigo, pli ol triobla kompare kun aliseksemaj gejunuloj. Por transseksemuloj, tiu risko estas pli ol kvinoblo de la averaĝa. Tio legeblas en studo farita en la itala universitato Milano-Bicocca.

La studo Taksado de la risko pri klopodo memmortigi inter neplenkreskuloj pro seksaj kialoj estas publikigita en la internacia revuo JAMA Pediatrics. Verdire oni faris lastatempe neniun novan ŝokan malkovron, sed la koncerna scienca esploro priskribas detale, kun la subteno de statistikaj datumoj, la dimensiojn de problemo jam vaste konata. Tio estas tre pensiga kaj koncernas ĉi-rilate la familion, la lernejon, la eklezion kaj ĝenerale la socion.

Specimeno

La esploro substrekas, ke memmortigo estas la dua ĉefa kaŭzo de morto inter adoleskantoj en la tuta mondo. „Ĉi tiu memmortiga emo fare de tiel nomataj seksaj minoritatoj jam estis konata, sed unuafoje okazis preciza taksado pri la amplekso de tiu fenomeno inter adoleskantoj el la komunumo LGTBQ (Lesbian, Gay, Transgender, Bisexual and Queer – lesba, geja, transseksema, ambaŭseksema kaj eksternorma)”, asertis doktorino Ester di Giacomo [di ĝákomo], kuracisto, instruisto kaj direktoro de la fako pri psikiatrio de la universitato Milano-Bicocca, kiu efektivigis la esploron.

La rezultoj estas klaraj. Oni analizis 35 antaŭajn akademiajn studojn pri la sama temo kaj ekzamenis specimenon de preskaŭ du milionoj kaj duono da adoleskantoj (12/20-jaraĝaj), el dek landoj. La analizo montris, ke adoleskantoj apartenantaj al la ĝenerala grupo de tiuj seksaj minoritatoj montras memmortigan riskon 3,5-oblan kompare kun la aliseksemaj samaĝaj individuoj.

Unuopaj seksaj minoritatoj

La taksado pri la risko provi memmortigi estis plenumita ankaŭ, pli detale, kadre de ĉiu unuopa seksa minoritato. La donitaĵoj montras, ke transseksemaj adoleskantoj ŝajnas esti plej trafataj de la fenomeno (ilia riska faktoro estas 5,77-oble pli alta ol tiu de aliseksemaj adoleskantoj). Sekvas ambaŭseksemuloj (kun riskoj 4,87-oble pli ol la mezumaj) kaj gejoj (kies riska faktoro estas 3,71-oble pli alta ol la averaĝa). Oni esploris la ligitecon inter mistraktado kaj seksa identeco. Ĉi-lasta, laŭ la milana studo, kontribuas al plena disvolviĝo de plenkreska homo. Kvankam ĝiaj radikoj datumas de onia infanaĝo, seksa orientiĝo plene esprimiĝas dum la adoleskaj jaroj, precipe pro la ekapero, ĝuste en tiu fazo, de seksa deziro.

Samseksemaj, ambaŭseksemaj kaj transseksemaj adoleskantoj, laŭ di Giacomo, ĝenerale spertas pli altan riskon pri izolado, perfortado kaj riproĉado, fare de familianoj aŭ eĉ de si mem.

Taŭga subteno

Estas facile paroli pri la neceso de pli granda konscio pri tiu fenomeno en la publika opinio, samkiel pri la bezono de pli taŭga subteno al tiuj junaj personoj: subteno bazita sur la klopodo integri en la socion nealiseksemajn gejunulojn por helpi ilin eliri el ofte nesimpla situacio el psikologia vidpunkto.

Sed kiu devas fari tion? „Unue la familio”, komentas pastro Pino Piva, romkatolika jezuita sacerdoto respondeca pri sociaj temoj, intervjuite prie de la itala gazetaro. Kiam ĉi tiuj junuloj ekkonscias pri la propra orientiĝo, ili fakte pripensas unue, kiamaniere ili parolos pri tio hejme. Kaj, se ili timas la malaprobon de parencoj, la sekvoj povas esti detruaj, laŭ Piva. Alia rimarkinda paŝo estas la akcepto fare de grupo: tio estas esenca, por ke oni povu rilatigi sin kun aliuloj kaj identigi sin. Kio pri la eklezio kaj ties rolo? „Ni mem ludas gravan rolon. Antaŭ ĉio, la leksikono devas esti purigita. Esprimoj kutimaj kiel sekse misaranĝitaj, sekse senordaj, povas konvinki kelkajn personojn esti senespere ekster normaleco, ofte kun tre pezaj konsekvencoj. Tamen ankaŭ la mesaĝo, kiun ni lasas foje pasi, aperas fojfoje nekuraĝiga. Plej multaj vojoj estas malpermesataj al samseksema junulo: ni diras, ke li povas nek formi familion, nek eniri en seminarion, nek pensi pri vivo proksime al alia persono. Kio do restas?” li deklaris.

Sinodo de Junularo

Hodiaŭ estas iu nova espero, malfermita de la fina dokumento de la freŝe finiĝinta Sinodo de Junularo. Tie oni parolas pri libereco, persona respondeco kaj devontigo realigi sin mem „propramaniere”. La romkatolika eklezio krome instigas pliigi la nombron de specifaj akceptogrupoj, jam ekzistantaj en iuj diocezoj. „Ni vidos, kiel la afero disvolviĝos”, asertis tiurilate la sacerdoto.