Kiam estis aparte aktiva la sendependiga movado en Irlando, laŭ statuto de Gaela Atleta Asocio, datita de 1903, neniu membro de la Reĝa Konstablaro (polico) aŭ de la armeo rajtis esti membro de la asocio aŭ de iu gaela sporta teamo. Plie, estis malpermesite al ĉiuj asocianoj, sub puno de elpelo, esti samtempe ludanto de „eksterlandaj” (t.e. anglaj) sportoj: futbalo, rugbeo, ktp. Multaj irlandanoj opinias la paragrafojn bedaŭrinda kaj nenecesa diskriminacio, kontraŭ kelkaj ŝatantoj de la gaelaj sportoj, sed servantoj de britaj instancoj, aŭ ŝatantoj de kaj gaelaj, kaj neindiĝenaj ludoj.
La socio, inkluzive tiujn, kiuj ne estas ardaj sport-fanatikuloj (kiel la aŭtoro), multe perdas, se ne havas okazon ĝui keltajn sportojn. Precipe la tiel nomata hurling (irlande iomaint) estas, verŝajne, unu el la plej ekscitaj kaj lertaj el ĉiuj sportoj, kaj certe la plej rapida el ĉiuj kampoludoj.
Do estas ĝojiga novaĵo, ke pasintjare la paragrafoj estis forigitaj. De nun oni ne malpermesas membriĝi al policistoj en la nord-irlanda polico kaj de brita armeo, en kiu neniam mankis irlandanoj, precipe kiam estis senlaboreco en la hejmlando.
Ŝajnas, ke iom post iom la socio en Nord-Irlando iĝas iom pli simila al tiu en „normalaj” landoj.
| Indekso |
| Aboni al MONATO |
| Flandra Esperanto-Ligo (FEL) |
| Lasta adapto de tiu ĉi paĝo: junio 2019 |