Mi eklernis Esperanton en 1978 pro pure lingvistika intereso. La cirkonstancoj igis min ekinstrui samjare, kaj mi por ĉiam „kaptiĝis”: mi multe instruis kaj aktivis en Esperantujo. Mi estis tre bonŝanca pri la Esperanta mikromedio: mi estis la unua prezidanto de la mirinda Tomska Esperanto-Klubo en Rusio, kaj – post mia transloĝiĝo al Usono kaj ĝis antaŭ nelonge – prezidanto de alia rimarkinda klubo: SFERO en San-Francisko. Ĉi-jare la membroj de ELNA, la usona landa Esperanto-asocio, elektis min prezidanto – honora kaj grand-respondeca posteno!
Kvankam mi doktoriĝis pri matematiko, kaj mia pan-dona laboro rilatas plejparte al komputado kaj informaj teknologioj, mi, bonŝance, profesie okupiĝas pri lingve kaj filozofie ekscitaj aferoj: la problemoj de artefarita intelekto, perkomputila lingvoinstruado, diversaj (matematikaj kaj similaj) modeloj de lingvo kaj scioj. Tio pliprofundigis mian komprenon de la fenomeno lingvo ĝenerale, kaj ankaŭ de Esperanto, kiu estas sendube la plej taŭga reprezentanto kaj la plej pura modelo de „naturaj” lingvoj.
Jes, mi opinias, ke la moderna Esperanto estas natura lingvo. Ankaŭ en mia persona vivo, inter aliaj lingvoj, kiujn mi uzas ĉiutage, Esperanto estas certe plej natura: mi estas patro de du denaskuloj, kiuj nun mem instruas Esperanton en la Universitato de Kalifornio en Berkeley, kie ili studas. En mia vivo Esperanto estas lingvo de amo!
| Indekso |
| Aboni al MONATO |
| Flandra Esperanto-Ligo (FEL) |
| Lasta adapto de tiu ĉi paĝo: junio 2019 |