Miaj du infanoj ĉi-jare plantis unuafoje en sia vivo kukurbojn, kaj ili kun granda atento sekvas ilian evoluon. Pli da intereso vekis la kukurboj en nia ĝardeno, ol tiuj kiuj ĉefrolas en la libro. La 13-jara filino devigite finlegis ĝin, la 10-jara rezignis post paĝo 5.
La rakonto estas ja banala. Ĝi komenciĝas kiel fe-rakonto. Maljuna patro heredigas sian havaĵon al la tri filoj. Tiam la du plej aĝaj filoj malaperas el la rakonto. La plej juna, kun du kukurboj surŝultre, iĝas teroristo laŭ tute nekonvinka maniero. Li estas invitita transloĝiĝi al lando de teroristoj, kie li iĝas mem viktimo de ostaĝopreno. Denove laŭ tute nekredebla maniero li liberiĝas kaj iĝas bonulo kaj mondoreformanto.
Jen la rakonto, kiu estas tro filozofia por infanoj kaj tro naiva por plenkreskuloj. Samon ni povas diri pri la lingvaĵo, kiu entute ne atingas taŭgan nivelon por infanrakonto, sed aliflanke estas nek gramatike nek stile sufiĉe prilaborita por mirigi aŭ imponi pli maturajn legantojn.
Mia pli aĝa filino iom kompatis la lernantojn, kiuj ilustris la libron. Ĉiun paĝon plibeligas desegnaĵoj de lernantoj de arta lernejo. Tiuj desegnaĵoj fakte pli bone ilustras la pensomondon de siaj artistoj ol la rakonton. Kvankam ili estas iusence meritoplenaj, ili ne superas la nivelon de mezlernejanoj, kiuj devas ankoraŭ multe labori por evoluigi sian propran stilon.
| Indekso |
| Aboni al MONATO |
| Flandra Esperanto-Ligo (FEL) |
| Lasta adapto de tiu ĉi paĝo: junio 2019 |