Mi ne povas ĉesi miri pri la nesuperebla aroganteco de kelkaj nord-amerikanoj kaj ilia ŝajne nula kapablo pri memkritiko. Sendube, neŝanceleble konvinkitaj homoj troveblas en kiu ajn homgrupo, sed la letero de Kevin Ford (MONATO, 2003/12, p. 6) pensigas, ĉu la mesiisma fieraĉo de la usona registaro tralikas al pli konsiderinda parto de la nord-amerika loĝantaro ol ni ŝatus kredi.
Konkrete pri la mistifiko pri opinisondado en Bagdado, ŝajnas klare, ke en la nuna situacio de milita okupacio ĝi povas esti tute nefidinda. Des pli, ke tre necesus analizi, kiu mendis ĝin, kaj kiel oni ĝin faris.
Krome, pri tio, ke granda parto de la iraka popolo ĝojas pri forigo de terura diktaturo, komuna saĝo diras, ke tio estas kredebla. Tamen, kiu povas kredi, ke iu ajn popolo bonvenigos okupaciantan potencon, kiu dum dek jaroj regule bombadis nordon kaj sudon de la lando kaj per blokado ruinigis la ekonomion kaj kaŭzis la morton al centmiloj da homoj, plejparte infanoj kaj maljunuloj?
Kiam la faŝistaj trupoj eniris Barcelonon en 1939, post tri-jara kruelega milito, multaj senpeziĝis kaj salutis surstrate la venkintojn. Sed la ĝojo plej ofte daŭris nur kelkajn tagojn. Kompreneble ekzistis esceptoj: ĉiam ekzistas esceptoj.
| Indekso |
| Aboni al MONATO |
| Flandra Esperanto-Ligo (FEL) |
| Lasta adapto de tiu ĉi paĝo: junio 2019 |