Poezio

Poemoj de Morteza Mirbaghian

1

Mi abomenas indiferentulojn;
la nulojn.
sangosuĉantojn de homoj;
la kulojn
lakeajn servantojn de potenculoj;
la mulojn
escepte nulojn kaj kulojn kaj mulojn
mi respektas ĉiujn aliajn ulojn!

2

kiam vin kaptas sentoj de despero
pro manko de feliĉo kaj prospero
memoru ke dum plej nigraj momentoj
malfermiĝas burĝono de floro.

3 Cerbolavada maŝino (satiro)

Reveninte el taglaboro longa
ne perdu tempon kun familianoj
per frazetoj samkiel: „mi lacas”
savu vin de kapdoloroj
far familianoj!
Ne legu libreton socian,
nek politikan,
nek filozofian,
kaj nepre neniam poezian!
Ne plenigu cerbon vian per tiaj rubaĵoj!
nek meditu en la brakoj de naturo
nek promenu ĉe lago, maro, ĝangalo
ĉar estas tre laciga
pensado por la menso!
Anstataŭe;
rekte eniru la banejon,
poste rekte la kuirejon
prenu botelon da biero,
aŭ vinbotelon aŭ pepsikolaon
nepre ne forgesu ankaŭ krevmaizon
sidiĝu antaŭ televidilo
kaj rigardadu programojn
falsan novaĵon,
kaj hororaĵojn
aĉajn mensogojn kaj klaĉojn
de politikistoj
kaj de lakeaj ĵurnalistoj
ĝis ebrie vi endormiĝos
post la noktmezo!
Ne forgesu tion fari ĉiuvespere
por ke ne estu senutila
Aŭtomata maŝino de cerbolavado!

4

Mi revas
pri la tempo
kiam malpac' kaj milito
estos historia
mito!

5

Mi vivis sub jugo de diktatoro.
Mi forfuĝis en serĉo de libero
sed duobliĝis mia kordoloro
per pikoj de elreviĝ' kaj despero.

6

Se katoj
zorgus pri rajtoj
de ratoj
Potenculoj
zorgus pri homaj rajtoj!

7

Tiele al riĉa persono
rilatas bezono kaj mono!
Ju pli multiĝas lia mono
des pli grandiĝas lia bezono!

8

Se
amo
amon
naskas
kial do
tiom da amantoj
fiaskas?

9

Mi havas panon
dolĉan
mi havas monon
sufiĉan
tamen ne senton
feliĉan!
ĝis mi ekvidos tion
en la okuloj
viaj
kaj liaj
kaj ŝiaj ...
tra la tuta mondo!

10

Kiel diferencas
lupo
kiu murdas
laŭnature
de homo
kiu murdas
alt-kulture!?
NENIEL!

11

Dum nian mondon regadas „DOLARO”
Daŭras militoj inter homaro
homoj sekvas la leĝojn de potenco
kiel sovaĝaj bestoj en arbaro!

12

Por esti feliĉa ĉiam infane ridu
ĉiam belan flankon de la medalo vidu
pensu pri la homoj malpli feliĉaj ol vi
kaj dankeme al Dio vian vivon prezentu!

13

Paradizo kaj infero
ekzistas nur sur la tero
Paradizon kreas prospero
Inferon kultur-mizero!

14

Por havi sentojn
feliĉajn;
disdividu
viajn panojn
dolĉajn!

15 Ŝtonumo

Lupojn ne plu
akuzu
pri sovaĝeco
kaj krueleco!
Propraokule
mi jam spektis,
kun larmoj kaj kapturno,
homojn civilizajn!
en mateno Vendreda
– la sankta tago de Dio,
pureco kaj preĝo –
kiuj rite sin banis,
zorge kombis la hararon
kaj eĉ barbon,
sin parfumis per pura rozo-suko
por honore ĉeesti
la bankedon de Dio!
poste
tiuj bonodoraj homoj
civilizaj
– kiuj blindas pri siaj propraj pekoj
kaj makuloj
tamen aglece serĉas tiujn de aliuloj.
kaj kredas sin
manoj de Dio sur la tero
por zorgi kaj defendi la sanktan tronon de Dio
kontraŭ pekuloj –
alportis sur ĉaro homon
– vomige palvizaĝan
senkoloran
kaj tremantan,
pro atako de frostiga timo kaj teruro –
kiu se ne pli ol ili
almenaŭ samkiel ili
estis homo
kaj havis la rajton je vivo
kaj entuziasmis vivi
por akvumi la florojn de sia vivo
en ĝia bela ĝardeno ...
Poste,
tiuj parfumitaj civilizuloj,
– la manoj de Dio sur la tero –
firme ĉirkaŭvolvis lin
kiu jam estis frostigita de timo
tutkorpe
de kapo ĝis piedfingroj
per longa blanka mortotuko
kaj enterigis lin
vertikale
ĝis la sino
kaj ekkriante
„Dio estas la plej granda”
– samkiel aventuremaj infanoj
kiuj falĉas
per senĉesa ĵetado de ŝtonetoj
senkulpajn birdetojn de ĝardeno –
tiun malfeliĉan homon sendefendan
sub la pluvado de ŝtonoj –
ne tre grandaj
nek etaj
sed ŝtonaj kiel ŝtono –
pasigis
tra la kruela pasejo de dolorego
hororo,
teruro,
suferado,
humileco,
en la nigran mondon
de morto kaj neekzisto!
Jes,
ne plu sovaĝajn lupojn
oni humiligu
per akuzo pri barbareco
kaj sangosuĉado!
Lupo sovaĝa
ne ĝenas siajn samulojn,
nek disŝiras
sian ĉasaĵon
tiel kruele kaj pasie,
kiel homo homon
sub la nomo de Dio,
la plej afabla kaj pardonema!