Post la falo de Sovetunio novaj ŝtatlimoj ofte kaŭzis problemojn. En litovaj vilaĝoj foje okazis, ke domo de bienulo aperis en la teritorio de unu ŝtato kaj la brutejo en la najbara; krome unu frato ekloĝis en unu ŝtato, dum la alia fariĝis ŝtatano de fremda lando.
Kamparanoj mem devis zorgi pri translokado de konstruaĵoj kaj aliaj posedaĵoj al sia foje nova lando. Multaj homoj, kies familianoj restis ekster la limo, tamen vizitis ilin kaŝe, sed ofte falis en la manojn de limgardistoj, sekve ne evitinte seriozajn komplikaĵojn.
Tiel tri litovaj familioj, post apero de la ŝtatlimo litova-rusa (la kaliningrada regiono), estis disigitaj de la urbeto kaj iliaj domoj ektroviĝis en Rusio. Rusaj limgardistoj apud iliaj domoj senĉese deĵoris. Homoj, dezirantaj forlasi siajn domojn por iri al la urbeto, ĉiufoje devis informi limgardistojn pri siaj intencoj. Reveninte, ili denove devis registriĝi ĉe la limgardejo. Familianoj ne povis atingi siajn domojn per propraj aŭtoj registritaj en Litovio, ĉar la rusaj limgardistoj ne permesis. Ili estis devigataj lasi siajn aŭtomobilojn en foraj garaĝoj kaj piede atingi siajn hejmojn.
La komplika vivo daŭris longe. Finfine aŭtoritatuloj de Litovio kaj de la kaliningrada regiono interkonsentis, ke Litovio regajnos 1,4 hektarojn da tereno kun litovaj familioj interŝanĝe kontraŭ egalgranda, sed neloĝata. Tiel la limgardejo estis translokita.
Kiam en majo Litovio fariĝos membro de Eŭropa Unio, la kontrolo de eksteraj EU-limoj severiĝos. Litovio ekhavos pli forte kontrolatajn EU-limojn: kun Belorusio 653,5 km longan, kun la kaliningrada regiono 290 km longan.
| Indeksoj |
| Aboni |
| Flandra Esperanto-Ligo (FEL) |
| Lasta adapto de tiu ĉi paĝo: junio 2019 |