Leteroj

Senlimeco

Mi ŝate eniras la debaton proponitan de Kep Enderby (MONATO 2004/3, p. 8).

Kiam mi estis en lulilo, mia patrujo limiĝis al mia dormĉambro aŭ al la ĝardeno sub ombro de arbo. Poste mi malkovris mian urbeton, mian regionon, mian landon, Francio. Kaj eĉ Eŭropon kiam mi renkontis geamikojn en Germanio, en ... Jam en la tuta mondo per sennacia lingvo. Do mi komprenas, ke se estus limo, io ajn ekzistus malantaŭ tiu limo. Ni, nia planedo, nia galaksio estas nur unu. Limojn naskas fiprofitaĉuloj volante disigi la mondon por regi: Potenco ja ŝveligas la miton pri graveco sed mito ne alportas veran feliĉon.

Nun mi scias: Ĉio ligiĝas al ĉio en la granda tuto. Ĉu estas dio? Kvereli pri lia nomo nenion alportas. Jen mia nova tasko: Protektado de nia tuta terglobo, ĉar ni, homoj, havas rimedojn por detrui ĝin – se tio okazus, „mia” ŝtatlando ne ekŝvebus, nedifektita, en kosman spacon.

Nun mi scias: Ektreti floron plorigas stelon. Sendi amridetojn kreskigas homsentojn, kiuj promesos al ni koncepti kaj konstrui harmonian mondon, solvante niajn nunajn problemojn pri socio kaj ekonomio.