Sporto

OLIMPIAJ LUDOJ

Elmontri belecon de sporto

Prauloj saĝe rekomendis sporton al la homa komunumo kiel simbola saniga ekzerco por la korpo kaj la animo. Platono eĉ teoriis, ke bokso povas plenumi kaj eble anstataŭi la militeman instinkton ĉe la homo. Tamen, ĝusta same kiel mono, kiun oni unuafoje inventis kiel utilan rimedon por interŝanĝi varojn kaj servojn, tiel ankaŭ sporto jam fariĝas kvazaŭ varo en nia komercisma, naciisma kaj individuisma kulturo. Tuta nacio nuntempe ŝajne ne povas sinreteni plori aŭ ĝoji pro „perdo” aŭ „gajno” de siaj ĉampionoj okaze de sport-eventoj.

Okaze de la Olimpikoj en Ateno, oni ekzemple rimarkis la abundajn larmojn de la maroka kuratleto Hicham El Guerrouj [hiŝam el geruĵ] pro la ora medalo. Aliflanke oni vidis kiel la fiasko de brita Paula Redcliffe [redklif] ege malĝojigis ŝin, kiam ŝi ne plu povis daŭrigi la maratonon nur kelkajn kilometrojn antaŭ la fino. Oni diris, ke ŝi tiamaniere trompis la esperon de la brita nacio. Tamen devas esti, ke milionoj da homoj tra la mondo dum preskaŭ du horoj ĝuadis la vidaĵon de Paula kune kun aliaj kunkursaninoj elegante kuradintaj tra la maratonaj vojstrekoj. Verŝajne, tio signifis nenion al ŝi sen la ora medalo pri kiu ŝi revis kaj ŝiaj ŝtatanoj atendis de ŝi. Rigardi dorsen por certigi, ke vi restu antaŭe, certe ne kongruas kun la spirito de la maratono.

La vidaĵoj de super-ĝojo kaj aflikto de atletoj fakte estas plejparte stimulado de la mito, kiun ni kreas pri ili kiel gloritaj ikonoj de individuismo. Senrigarde al tio, mi kiel unuopulo pensas, ke ĉiuj atletaj grupoj kaj individuoj estas meritaj ĉampionoj. Devas esti, ke ĉiu el ili multe planis kaj penis por aliri al la areno de konkursejo. Kia estas tiu centono de sekundo, kiu pravigas oran medalon por unu kaj arĝentan por alia, kiu tiam estis la lotaĵo de tiu brita kur-atletino?

Oni atendas de ĉiuj atletoj montri al ni nepre la belecon de sporto senrigarde al nia aparta rilato kun ili. Sporto ankaŭ estas inda stimuli nin praktiki ekzercadon en nia ĉiutaga vivo por subteni nian bonfarton – ne ĉefe por adori atletojn kvazaŭ duon-diojn.