Spirita vivo

DEBATO

Abortigo kaj la biblio (2)

Per tiu ĉi artikolo mi reagas al artikolo en MONATO 2005-7/8, paĝo 17 de W. Simcock. Kun intereso mi legis la opinion de sinjoro Simcock, laŭ kiu „la biblio prezentas preskaŭan katalogon de kontraŭkoncipiloj kaj abortigoj.” El liaj enkondukaj linioj mi konkludas, ke li iam havis malagrablajn spertojn kun kristanoj, kiuj opiniis, ke ĉiu vorto de la biblio estas senerara kaj ĉiam aplikebla vero. Pro tia sperto li nun volis demonstri, ke la biblio ne kontraŭas abortigon, sed eĉ propagandas ĝin.

Mi certe ne apartenas al kelkaj ekstremaj kristanoj, kiuj erare opinias, ke ĉiu unuopa versiklo el la biblio estas senerara, ĉiam valida kaj ĉiam aplikebla vero. Sed por honeste kritiki tiun malnovan libron, necesas ankaŭ legi atenteme la kritikotajn tekstojn. Aliokaze povas okazi, ke la kritikanto – eble senintence – diras malveron.

Sinjoro Simcock volis pruvi per multaj versikloj el la biblio, ke la biblio ne kontraŭas abortigon. Mi atenteme tralegis en la biblio la indikitajn versiklojn, sed devis konstati, ke neniel ili parolas pri abortigo. Tia argumentado ne estas honesta.

Se ekzemple la biblio raportas realece pri la „normala” krueleco de militoj (ekzemple en 2 Reĝoj 8: 12; Naĥumo 3: 1 kaj Jeĥezkel 9: 5-6), li akuzas, ke la biblio „pravigas kaj instigas la mortigon de fetoj kaj novnaskitoj”. Ĉu do ankaŭ MONATO pravigas kaj instigas al krimo, kiam ĝi raportas pri krimoj?

Aliloke li asertas, ke la biblio permesas al gepatroj manĝi la proprajn idojn. Li tiurilate indikis versojn el la Plorkantoj 2: 20 kaj 4: 10. Tiuj kantoj estis verkitaj de persono(j), kiu(j) postvivis la detruon de Jerusalemo pere de la babela armeo en la jaro 587 antaŭ Kristo. La babelaj soldatoj ne nur detruis ĉiun muron en la tuta urbo, sed ankaŭ masakris ĉiun jerusalemanon, sendemande ĉu estis graveda, vira, ina, juna aŭ maljuna persono. La postvivintoj de tiu masakro estis en tre mizera situacio. Unu el ili skribis tiujn plorkantojn kaj plendis al sia dio, ke nun ne plu ekzistas ia humaneco kaj etiko, ja eĉ patrinoj manĝas la viandon de la propraj infanoj. Sed la versoj ja kritikas kaj neniel permesas tian agadon!

Aliaj postvivintoj de tiu masakro estis transportitaj al Babelo, kie ili estis sklavoj. Ili kantis aliajn plorkantojn, ekzemple psalmon 137. La unuaj versoj rememorigas la malĝojan situacion kaj la okazintaĵojn en la malproksima Izraelo. La biblio ne cenzuras iliajn sentojn. Ĉu ni mallaŭdu la viktimojn, se ili en sia plorkanto esperis, ke la kulpuloj de tiuj masakroj spertu la samon? Por ni modernaj homoj, kiuj eble neniam spertis tian masakron, por ni estas tro facile diri, ke „oni” ne parolu tiel malafable. Tamen ne ĉiu homa preĝo kongruas kun la dia volo.

Rilate al aliaj versoj aŭ versikloj mi tute ne komprenas lian kritikon. Ekzemple Eliro 21: 22 estas leĝo, kiu kun etaj adaptoj pli malpli ĝis hodiaŭ estas uzataj en Eŭropo: Se viro senintence batas gravedan virinon kaj tiu ĉi pro la bato abortos, sed ne mem malsaniĝos, tiam la viro pagu monpunon laŭ la decido de juĝistoj.

Ĝis antaŭ kelkaj jardekoj multaj beboj mortis mallongan tempon post sia naskiĝo. Levidoj 27: 6 kaj Nombroj 3: 15-50 realece scias tion, kaj tial parolas pri infanoj, kiuj estas pli aĝaj ol unu monato. Ankaŭ ĉi tie la biblio ne opinias, ke fetoj aŭ novnaskitoj estas homoj sen vivrajto.

Mi ne povas ĉi tie refuti ĉiun tezon de sinjoro Simcock. Tial mi petas la legantojn mem atente legi ĉiun akuzitan teksteron kaj ĝian kuntekston en la biblio kaj poste decidi ĉu sinjoro Simcock pravas aŭ ne. Sed mi ankoraŭ devas klarigi la tekston en Nombroj 5: 11-31. Ne temas pri „metodo por abortigi feton”; temas pri tiel nomata „dia decido”, afero kiu ekzistas en multaj religioj: Se edzo opiniis, ke lia edzino amoris kun alia, sed ne havis pruvon, tiam li iris kun sia edzino al la templo. Tie ŝi preĝis al dio, ke dio punu ŝin, se ŝi estus kulpa. Poste ŝi oferis oferdonon al dio kaj trinkis sanktan akvon el la templo. La Izraelanoj kredis, ke dio punus ŝin, se ŝi estus kulpa, kaj ke nenio okazus, se ŝi estus senkulpa. Eble tia „dia decido” estas stranga superstiĉo el malproksima epoko, sed certe ne temas pri metodo de abortigo.

Ofte en la biblio homo en danĝero krias al sia dio, ke tiu helpu lin, ĉar tiu ja formis la preĝanton en la ventro de sia patrino. Legu ekzemple en Jeremia 1:5 aŭ Psalmo 22: 10-11. Tio signifas, ke la homoj en Izraelo estis konsciaj, ke ĉiu feto, ĉiu bebo estas homo kaj kreita de dio kaj kun vivrajto. Kontraste al tio estis la opinio en la greka aŭ romia kulturo. En Romio la patro de la familio (latine: pater familias) havis la rajton post la naskiĝo decidi, ĉu la bebo vivu, aŭ ĉu ĝi mortu. Ekzemple arkeologoj trovis en iamaj bordeloj amason da kadavroj de viraj beboj. La prostituitinoj mortigis siajn knabetojn, ĉar ili ne uzeblis en la bordelo. En antikva tempo nur la judoj kaj la kristanoj (tiam juda sekto) rifuzis tian kutimon. Ili kredis, ke dio kreas en la ventro de la patrino ĉiun homon, kaj tial neniu rajtas mortigi bebon aŭ feton.

Jen kion opinias la biblio pri abortigo.