El mia vidpunkto

Katastrofo en Irako

Intertempe ankaŭ la usona popolo mem plimulte kontraŭas la militon de sia registaro kontraŭ Irako. Estus nun facile kaj loge por tiuj inter ni, kiuj jam antaŭmilite avertis, ke neniu el la argumentoj prezentitaj de Vaŝingtono por invado estis vera, kaj ke ĝi nepre kondukos al fiasko kaj katastrofo, kun triumfo diri retrorigarde: „Nun vi vidas, ke ni pravis! Estas katastrofa fiasko!” Tia triumfo ne konvenas, ĉar ni tiam ne admonis kaj avertis por ĉikani la usonan registaron, sed ĉar ni timis, ke la dum jardekoj suferinta iraka popolo per tia milito devos elteni pliajn, aliajn suferojn.

Bedaŭrinde ĝusta estis ankaŭ nia prognozo, ke eĉ post sukceso usona (do la forpelo de despoto Sadam Husajn [sadám husájn]) la landon terurigos intercivitana milito; certe, la okupaciaj trupoj preferas paroli pri terorismo, sed fakto estas ke inter du malamikaj islamaj grupoj (sunaistoj kaj ŝijaistoj) furoras sanga batalo, pro kiu preskaŭ ĉiutage mortas dekoj da senkulpaj homoj. La malmultaj usonaj soldatoj ne povas malhelpi tiujn sangajn batalojn – jen la evidenta, kompleta fiasko.

Protekto ne eblas

La usonaj trupoj ne nur ne povas protekti la irakan loĝantaron, ili ankaŭ ne komplete povas protekti sin mem, spite al sia bonega ekipaĵo. Kiam en aŭtuno pasintjara mortis jam la dumila usona soldato per memmortiga atenco, tio estis signalo por vastaj partoj de la usona socio, definitive ne plu fidi al sia prezidanto George W. Bush [ĝorĝ dablju buŝ], kiu obstine asertas, ke li defendas la usonan liberecon en Bagdado. Sufiĉis jam la mensogoj kaj skandaloj pri kaj pro tiu milito. Kiam li antaŭ la invado asertis, ke li havas klarajn pruvojn, ke Sadam disponas pri amas-detruaj armiloj, ni avertis, ke tiaj pruvoj ne ekzistas, male. Intertempe ni scias, ke la sola fonto, pri kiu disponis tiutempe la usona registaro, estis tre nebula atentigo de (ĝuste!) germana sekreta servo, ke perfidulo iraka rakontis, ke la despoto havas tiajn armilojn. Sed la germana sekreta servo aldonis: la atestanto estas tute nekredinda. Kial tamen oni transdonis tiun informon al aliaj, do ankaŭ usonaj sekretaj servoj? Probable la germanoj ne volis poste rikolti riproĉojn, se tamen la aserto estus vera. La germana registaro reagis konsekvence kaj ne kredis nekredindan asertanton, Bush kaj kompanoj simple ignoris la averton pri nekredindeco.

Krimaj metodoj

Aldoniĝis pluraj skandaloj, kiel la malhumanaj torturoj en karcero en Bagdado fare de usonaj soldatoj (kaj soldatino), mensogoj pri provo de Sadam akiri atomarmilojn en Niĝerio kaj, lige al tio, malkovro de kontraŭleĝaj metodoj de la usona sekret-servo CIA, fine eĉ raportoj pri torturejoj de CIA en pluraj aliaj landoj, kien oni kaŝe transportis onidirajn teroristojn. Aparte tikle en tiu kunteksto estas, ke ĝuste en Germanio, kiu dekomence kontraŭis la Irak-militon, troviĝis centralo de tiuj kontraŭleĝaj aviad-transportoj. Sekve ne nur plimulto de la usona loĝantaro sed ankaŭ gravaj politikistoj, kiuj antaŭe subtenis la prezidanton, nun postulas retiri la usonajn trupojn el Irako.

Sed ĉu tia retiriĝo solvus la problemojn? Tute ne. La katastrofa situacio, la intercivitana buĉado daŭrus. Sed ankaŭ se la trupoj restus, restus la katastrofo. Krom forpeli despoton, Bush atingis neniun el siaj celoj. Paco? Iluzio. Demokratio? Jes, kelkaj formalaj kriterioj ekzistas (konstitucio, elektoj), sed estas pseŭda demokratio. Eksa ĉefministro de Irako, kiu „regis” la landon post falo de Sadam, nun diras: „La homoj agas same kiel dum la epoko de Sadam, kaj pli terure.” Demokratiigo de Irako estu, laŭ Bush, signalo kaj impulso ankaŭ por aliaj landoj en Proksima Oriento, por enkonduki demokration. Neniu el tiuj ŝtatoj moviĝas eĉ milimetron en direkto al demokratio.

Detruita reputacio

Ne malpli terure estas, ke Bush – neglektante internacian juron kaj Ĉarton de Unuiĝintaj Nacioj – mem detruis sian reputacion kaj tiun de Usono, la pioniro de libereco kaj demokratio. Bush, kiu per tiu invado en Irako fariĝis milit-krimulo, perdis ĉian subtenon, nacian kaj internacian. Nun, ekzemple, ses el dek germanaj civitanoj opinias, ke usona gvidado de la mondo estas „nedezirinda”. Kia malbona perspektivo!

En tiu ĉi multobla dilemo estas minimume du tre kompatindaj popoloj: la iraka, kiu falis de unu mizerego en alian, kaj la usona, kiu blinde sekvis manian prezidanton kaj nun (kiel ajn malfrue) devas konstati, kiom li trompis siajn civitanojn. Tamen li ne suferos la sorton de Sadam. Li ne riskas esti forpelata. Post du ofic-periodoj li ne povas denove kandidati por prezidanteco. Ne multe gravas, ke la homo Bush abdikas. Pli terure estas, ke Usono, protagonisto de libereco kaj demokratio, sola restinta grandpotenco, ne plu kapablas plenumi sian taskon energie gvidi la liberan parton de la mondo. Sekvojn de tiu ĉi potenc-vakuo ni ne povas prognozi.