El mia vidpunkto

Satiro kaj realo

Fojfoje estas tre malfacile, ne skribi satiron. Por eviti ĝin, ni kreas fikcion:

Albert Bauer fuĝas el la fundamentisma kristana Germanio al Afganio. Tie li ricevas ŝtatan civitanecon kaj konvertiĝas al islamo. 16 jarojn poste li revenas al liberigita Germanio, kie intertempe oni forpelis la ekstrem-kristanan reĝimon kaj komencis instali demokration; aliancaj islamaj trupoj – inter ili 3000 afganaj soldatoj – sekurigas la demokratan evoluon. Sed la familio de lia edzino akuzas lin pro perfido de kristanismo; supera juĝisto tuj deklaras publike, ke laŭ la kristana leĝaro eblas kondamni lin nur je morto. Tuj eksplodas amasaj protest-manifestacioj en la tuta islama mondo; ili postulas, ke Germanio obeu al la propra konstitucio, kiu garantias religian liberecon. Sed la papo en Romo deklaras, ke tio ne validas por eklezia juro, kiu postulas mortigon de perfiduloj.

Mortpuno, nepre

Kaj nun la realo: La afgano Abdul Rahman antaŭ 16 jaroj venis al Eŭropo kaj konvertiĝis al kristanismo. Dum 9 jaroj li vivis en Germanio kaj akiris ties ŝtatanecon. Intertempe okcidentaj trupoj forpelas la fundamentisman islaman reĝimon en Kabulo kaj instalas demokration. Kun aliaj okcidentaj trupoj ankaŭ 3000 germanaj soldatoj provas garantii evoluon al demokratio. Kiel germana civitano kaj kristano Rahman revenas en 2005 al sia hejmlando. Pro kvereloj pri liaj 2 filinoj en marto 2006 la familio akuzas lin pro perfido de islamo. La juĝisto tuj deklaras, ke pro la ŝario (islama leĝaro) ne eblas io alia ol kondamni lin je morto. La germana kaj aliaj okcidentaj registaroj protestas kaj postulas liberecon por Rahman, atentigante, ke en Afganio la konstitucio garantias religian liberecon. Sed la teologoj-juĝistoj insistas, ke oni devas apliki la ŝarion. Ne okazas iuj protest-manifestacioj en kristanaj landoj, tamen la papo petas la afganan prezidanton por indulgo. Manifestacioj tamen okazas en Afganio; islamanoj protestas kontraŭ la eventuala liberigo de Rahman kaj krias „morton por kristanoj!”. Teologoj postulas mortigi lin; pro mortminacoj de kunarestitoj oni transigas lin al alia karcero. Fine oni deklaras, ke Rahman estas psike malsana kaj pro tio ne eblas procesi kontraŭ li, kaj oni transportas lin eksterlanden.

Religia perfortemo

Ni scias, ke multaj religioj principe inklinas al perforto aŭ estas eĉ militemaj (ĉar ja „nur ni posedas la veron”). Judoj helpe de romianoj mortigis herezulon Jesuo, romianoj persekutis kaj murdis kristanojn, kristanoj brulmortigis herezulojn, islamanoj militis en sud-orienta Eŭropo kontraŭ kristanoj, kristanoj dum krucmilitoj amase murdis islamanojn, kristanaj konfesioj inter si militis – plej fifama estas la tridekjara milito. Tamen, el la grandaj mondreligioj, judismo kaj kristanismo evoluis (ne gravas, pro kio) al pacamaj organizaĵoj, kvankam ankoraŭ fine de la pasinta jarcento kristanoj militis inter si, ekzemple en Nord-Irlando kaj eksa Jugoslavio. Sed ĝenerale kaj laŭ propraj doktrinoj kristanoj hodiaŭ obeas al Jesuo Kristo, kiu predikis pacon kaj postulis ami eĉ siajn malamikojn.

Naiva espero

Judoj en Israelo vole-nevole militas kontraŭ palestinanoj, kiuj parte volas ekstermi la judan ŝtaton; ambaŭ flankoj aplikas teror-metodojn. Sed ankaŭ en judismo, kiel en kristanismo, hodiaŭ ĝenerale ne plu validas la rigoraj principoj kontraŭ alireligianoj. Kontraste al la aliaj, la islama socio ne nur ne evoluis en direkto al pli da liberaleco kaj humaneco, sed eĉ retropaŝis, fariĝis pli kaj pli agresema kaj militema. Sekve de la irana revolucio en tiu lando instaliĝis fundamentisma reĝimo, poste sekvis Afganio kun eĉ pli rigora fundamentismo. Ambaŭ reĝimoj subtenis kaj finance helpis islamistan terorismon, ĝis la kulmina detruo de komercaj turoj en Novjorko kun miloj da murditoj. Nuntempe precipe en Irako islamistoj militas ne nur kontraŭ „la okcidento” (t. e. kristanismo), sed ankaŭ la du grandaj konfesioj unu kontraŭ alia. (Cetere, la ŝario kun mortpuno por perfiduloj de islamo validas krom en Afganio ankaŭ en Irano, Saŭda Arabio, Sudano kaj Maŭretanio.)

Certe, estas troigo paroli pri „milito de la kulturoj”. Aliflanke estas iom naive, en tiaj situacioj kaj sub tiaj kondiĉoj kredi je vera dialogo inter la du kulturoj, islama kaj okcidenta. En multaj islamaj landoj fundamentismaj movadoj kreskis kaj kreskas, kiel ekzemple montras la venko de terorisma partio Hamas dum liberaj elektoj en Palestino. Ĉu plaĉas al ni aŭ ne, ni devas konstati, ke perfortemo kaj militemo en islamo havas fortajn radikojn en la religio mem. Ni ja povas esperi sed certe ne atendi, ke la moderaj kaj toleremaj partoj en islamo baldaŭ sukcesas superi la perfortemon.