Spirita vivo

LA DA-VINĈI-KODO

Maria Magdalena: ĉu edzino aŭ ne?

Jen la fontoj el kiuj la aŭtoro Dan Brown venigas la pruvon, ke Jesuo estis la edzo de Maria Magdalena. La temo de la romano (laŭ la aŭtoro mem) estas esence, ke Jesuo edziĝis kaj naskis filinon, de kiu devenas la franca merovida dinastio kaj ĉiuj „falsaĵoj kaj altrudoj” de la kristana eklezio kun la Priorejo de Ciono kaj Opus Dei. Jen kiel estas konstruataj la pruvoj.

La unua pruvo de la aŭtoro venas de la apokrifa Evangelio laŭ Filipo (tiel nomata kun ioma kaprico, ĉar en la papirusoj malkovritaj en la egipta urbeto Nag Hammādi la teksto prezentiĝas senaŭtore), verko certe enkadrebla en la gnostika literaturo de la fino de la dua jarcento post Kristo. Temas pri la anonima logio 55b (logio estas teksta diraĵo), kiu diras: „la kunulino (koinonos) estas Maria Magdalena. La Sinjoro ŝin amis pli ol la aliajn disĉiplojn kaj ofte ŝin kisadis sur ...”. La tripunkton oni ne juĝu silento pro pudoro aŭ pro neceso kaŝi ion misteran: ili simple indikas, ke estas truo en la papiruso mem. La truon Dan Brown plenigas per „... sur la buŝo”, kio do estas aldonaĵo aŭ interpreto, kiel oni nomu ĝin. Aldonaĵo, tamen, tute oportuna, ĉar tia sama estas ankaŭ la komuna fakula interpreto. Jen do la „pruvo”, ke Jesuo kaj Magdalena estis geedzoj!

Sed Dan Brown preferas ignori, kiel unuanime tion komentas la fakuloj: „Kisi sur la buŝo” estas tipa esprimo de la gnostika literaturo, kiu per tia metaforo intencas atentigi pri la transdono de esotera saĝo, kiu certigu la perfektan inicadon al la sekreta doktrino. Neniu fakulo, el iu ajn vidpunkto, taksas tiun esprimon io rilata al amindumado aŭ seksuma aŭ erotika. La vorton „kunulino” (koinonos, plurfoje uzata en la sama apokrifaĵo kaj en aliaj), la samaj fakuloj interpretas kiel „fidelulon, kiu profunde komprenas kaj fidele sekvas”. Ĉu neniu rimarkigis tion al Dan Brown?

La dua pruvo venas de la apokrifa Evangelio laŭ Tomaso, malkovrita en 1945 kun la antaŭe menciita teksto en la gnostika biblioteko de Nag Hammādi¹. Jen la teksto, kiel citita en la libro The da Vinci Code: „Simono Petro diris al ili (la disĉiploj): Maria foriĝu el inter ni, ĉar la virinoj ne indas je la Vivo!” (logio 112, alitraduke 114). Tio do estu la pruvo pri la edza stato de Jesuo, ĉar (ĉu ĵaluza?) Petro proklamus ĉi tie malkaŝe la am-rilaton inter Jesuo kaj Magdalena!

Sed la romanisto, kiu asertas, ke li ĉerpis el historiaj dokumentoj, forgesas prezenti al la leganto la sekvon de la sama tekstero. Ĝin ni citu komplete: „Simono Petro diris al ili: Maria foriĝu el inter ni, ĉar la virinoj ne indas je la Vivo! Jesuo respondis: Jen, mi ŝin altiros al mi tiel, ke ankaŭ el ŝi vire konformiĝu, por ke ankaŭ ŝi fariĝu spirito viva simila al vi viroj. Ĉar ĉiu virino sin faranta viro eniros en la ĉielan regnon.”

Kial Dan Brown silentas pri la sekvo de la sama diraĵo? Se li citus la kompleton, oni ja vidus, ke tiu edzinigo al si celus detrui la virinecon de la virino por edziĝi al masklo ... kun kiu naski ... filinon, el kiu rezultu la merovida dinastio ktp!

Ĉi-punkte utilas, se ne nepras, precizigi ion pri la ĉi-tema instruo de la gnostiko tiutempa, multflanka certe, sed rilate ĉi tiun punkton tre konstanta: laŭ ĝi, la materio kaj, do, la homa korpo-karno enkarcerigas la homan spiriton, kiu ne povas ne sopiri al ties superado kaj al la liberiĝo el tiu subpremo, kaŭzita de iu supera Eono, emanaĵo malobeanta al la plej supera Dio. Kio odoras karna aŭ seksa aŭ je la abomena generado estu repuŝita! (Kia veneno en la homa amoro!)

Kaj, laŭ la romanverkisto, kiu verkus respektante la historion, la gnostikuloj, kiuj faris el Jesuo la liberiganton el la subpremiteco de la korpo por liberigi la homajn spiritojn, fine farus el sia Dia Eono iun, kiu falus en tiun – laŭ ili – abomenindan seksumadon! Nome, ĝuste la gnostikuloj ĉi-kaze akordiĝas kun la kristana tradicio, kvankam ili intencas malproksimigi Jesuon el iu malpurigo.

Sed la romano plu marŝas kun nova argumento por apogi sian tezon: ne nur dokumentoj pruvas, ke Jesuo edziĝis kun Maria Magdalena; helpas ankaŭ teoriumado pri supozata kreda principo! La kristanaro de la katolika eklezio, laŭ la supozo de la romano, bezonus la needzinecon de Jesuo por certiĝi pri lia dieco: se Jesuo estus edzo de virino, fariĝus klare kiel reale estas, nome ke li estas nur homo. Ho ve! Kiuj rekonis lian de-ĉiaman diecon, kiuj kredas je li kiel je iu, kiu samtempe „en ĉio similas al la homo”, kaj kiuj lin kontemplas sanganta kaj feke kaj urine sin malpuriganta sur la kruco, ĉu tiuj do bezonus la konfirmon pere de lia fraŭleco! Sur kia kristana teologia skolo Dan Brown apogas tian elpensaĵon?

La aŭtoro en la enkonduka paĝo naŭa (en la itala eldono) kaj en multnombraj prelegoj divers-urbe sin montras konvinkita, ke la romano baziĝas sur historiaj dokumentoj, kaj postulas respekton pri siaj opinioj. Ĉu eblas, ke tie kaj tie almenaŭ kelkaj instigu al respekto de la dokumentoj?

Se iu scivolas, tiu konsultu jen la verkon kaj la apokrifaĵojn!

1. Esperanto-traduko aperis sub la nomo Evangelio kopta laŭ Tomaso, IABO, Ravenna, 1981; 2a eldono, VoKo, Breda, 1994. La citita ero en tiu traduko tekstas: „Simono Petro diris al li: Maria foriru de ni, ĉar virinoj ne estas indaj je la vivo. Jesuo diris: Jen mi levos ŝin, por fari ŝin vira, por ke ankaŭ ŝi fariĝu viva spirito simila al la viroj. Ĉar ĉiu virino, kiu sin faros vira, eniros en la regnon de l' ĉieloj.”