Libroj

Memoroj neniam perdas sian malĝojon

Kelkaj personoj spertas relative feliĉan infanaĝon. Aliaj spertas koŝmaran infanaĝon kaj plej ofte neniam sukcesas forgesi la teruron de tiu periodo. Kelkafoje, la koŝmareco de eventoj persistas dum la tuta vivo kaj plagas ĝis preskaŭsuicido. Homoj tiel suferantaj reagas diversmaniere. Multaj el la ĉefaj artistoj de la historio penis liberigi sin, almenaŭ iomete, per pentrado aŭ skulptado, tiel konkretigante siajn emociajn sentojn. Granda nombro de la plej gravaj verkistoj de la historio tiel agis. Pensu nur pri Graham Greene, kies suicidemo devigis lin ludi „rusan ruleton” ĉiujare je certa dato. (Oni prenas revolveron, en kiun oni ŝargis unusolan kuglon; oni ruligas la cilindron, metas la buŝon de la revolvero al sia kapo, kaj pafas. Aŭ nenio rezultas, aŭ oni mortas.)

Nia aŭtoro, Armela LeQuint, en antaŭnoto, atentigas: „Mi dankas al Stefan Maul, kiu senvole donis al mi impulson skribi kaj, tiel, liberigi min de kelkaj premaj infantravivaĵoj”.

La unua duono de la libro efektive pentras scenaron el relative feliĉa frua infanaĝo. Kvankam (senintence) naskita, en 1940 en Francio, al patro kiu estis panbakisto, kaj al patrino kiu fuŝpenis abortigi ŝin, ŝiaj unuaj jaroj estis tolereblaj; ŝi loĝis kun diversaj parencoj: geavoj, diversaj gepraonkloj kc., kelkafoje kun sia patro. La patrino malaperis el ŝia vivo kelkajn tagojn post la nasko, kaj reaperis nur jarojn poste, dum la infera parto de la infanaĝo de nia verkinto.

Kiom feliĉaj estis tiuj unuaj ses jaroj? Nu, evidente ili ne estis tro katastrofaj, kvankam ni certe povas dubi pri la sento de stabileco, al kiu la infano rajtis, sed al kiu ĝi mankis. Kion ni ja povas konkludi el la rakontoj, estas, ke la infano akiris nenian fidon al la estonteco, kaj ne povis antaŭkalkuli pri tio, kio okazos post monato aŭ eĉ semajno. Ŝi ŝajnis tre lerta kaj inteligenta infano, kvankam ne ĉiam tre sukcesa en la lernejo. Ŝian edukiĝon oni ne tre fervore kontrolis. Tamen, plenkreskinta, ŝi montras sin kaj talenta kaj inteligentoplena.

Kiu ses- aŭ sep-jara infano ne kelkafoje pisas en la lito, dumdorme? Kiu ses aŭ sep-jara infano, konstante relokata al nova domo kaj novaj prizorgantoj, ne regule pisas dumdorme en la lito? Kiom el tiuj infanoj oni premias pro tio per vangobatoj? „Mi vidis nur kandelojn pro la violentaj vangofrapoj ricevitaj.” Multfoje.

Nelonge post tio, al jam ankoraŭ nova domo, en kvartalo plena de gangsteremaj loĝantoj, ebriuloj, policanoj. Unufoje, komisiite aĉeti florbrasikon, ŝi perdis la moneron, donitan al ŝi tiucele. Reveninte hejmen, la vicpatrino venĝis sin. „... ĉu vi povas imagi la furiozon, kiu kaptis mian anstataŭpatrinon? Ŝi bategis min, sango fluis de mia nazo ...” Intermite ŝi estis savita el tiu hejmetoso per nelonga loĝado kun iu afabla parenco; tamen abruptaj vizitoj fare de ŝia patrino ne ĉiam plifeliĉigis la situacion.

Nu, la infanaĝo ne daŭras eterne, kvankam povas sentiĝi tiel al la koncerna infano. Kio okazis en la postadoleska periodo, la aŭtoro firme rifuzas diskuti. Do ni povas nur imagi. Ĉiukaze, malgraŭ ĉiaj tragedioj (kaj ĉu, espereble, kelkaj maltragedioj postinfanaĝaj?) de sia vivo, ŝi en sia sesdekkvina jaro kuraĝas prezenti al la mondo la historion de tiuj infanjaroj, kaj tiurilate mi nur povas laŭdi ŝin.

La libro estas bone presita. Kaj la lingvouzo de la aŭtoro, jam konata pro sia traduklaboro pri diversaj gravaj verkoj, estas neriproĉebla. Se vi ne deziras konsciiĝi pri la veroj de la vivo, do nepre ne legu ĉi tiun libron. Sed se vi volas malkaŝe konfronti la realon de la vivo, la libro estas rekomendenda. Eble ĉar profesie mi devas kuraci tiajn viktimojn de la ĉiutaga nigra flanko de la vivo, mi konsilas, ke vi ne strutumu, sed legu kaj pripensu.

Armela LeQuint: Infantravivaĵoj: aŭtobiografia rakonto. Eld. la aŭtoro, 2005 (2a eldono). 36 paĝoj, vinktitaj. ISBN ne indikita.

Por mendi, vi krozu al la Retbutiko.