Moderna vivo

GERMANIO

Monarĥo-mistero: ĉu murdo aŭ sinmortigo?

Turistoj en Germanio ofte volas vojaĝi laŭlonge de la Romantika Strato kaj vidi la fabelo-kastelon Neuschwanstein [nojŝvanŝtajn], esperante „novcignoŝtono” (ŝtono en la senco de roko, monto), kiun konstruigis dum la 1870aj jaroj Ludoviko 2a, reĝo de Bavario. La reĝo tiam reprezentis jam mortantan sistemon, arkaikan feŭdismon sursojle de imperiisma germana grandregno. Dum tiu ĉi epoko pli kaj pli ŝrumpis la memkonscio kaj vivhorizontoj de la reĝo, kiu fine proksimiĝis al memdetruo.

Lia korta registaro instigis profesoron Bernhard von Gudden kaj pliajn kuracistojn deklari la reĝon nekuraceble mense malsana, tamen sen medicina ekzamenado kaj nur surbaze de onidiroj kaj nepruvitaj asertoj. La 9an de junio 1886 la registaro senigis lin de memstareco kaj metis lin sub kuratorecon. La 10an de junio lia onklo Luitpold transprenis la registaran respondecon kiel princreganto.

Ludoviko volis alvoki al la popolo bavara: Princo Luitpold intencas kontraŭ mia volo leviĝi kaj fariĝi reganto de mia lando, kaj malveroj pri mia sanstato trompis mian amatan popolon kaj preparas perfidajn ribelajn agojn. Mi apelacias al ĉiu fidela bavaro aliĝi al miaj lojalaj anoj kaj malebligi la planon perfidi reĝon kaj patrion (fonto: Gazeto de Bamberg la 11an de junio – nelonge poste la gazeto estis konfiskita). Bismarck, la tutgermana kanceliero, konsilis la reĝon tuj sin prezenti antaŭ la popolo, sed Ludoviko ne sekvis la konsilon. Malgraŭ helpproponoj la reĝo restis pasiva.

Arestita

Ludoviko estis arestita ĉe kastelo Neuschwanstein kaj poste veturigita al kastelo Berg apud Starnberg-lago. Tie li mortis vespere de la 13a de junio 1886 en malprofunda akvo proksime de la bordo, kvankam li kapablis bonege naĝi. Kun li mortis lia kuracisto, profesoro von Gudden.

Laŭ oficiala deklaro, la kuracisto volis malebligi la reĝan memmortigon kaj dume iel mem trovis morton. Sed tiu versio baldaŭ estis pridubata. Ĝis hodiaŭ aŭdiĝas nebulaj teorioj pri la morto de la reĝo, ekzemple, ke la reĝo volis fuĝi kaj estis mortpafita.

La patologian ekzamenon de la reĝa korpo partoprenis la persona kuracisto de la reĝo, d-ro Schleiß [ŝlajs]), kiu ne estis konvinkita pri malsano de la reĝo. Post dissekcado la mortinto estis tuj enbalzamigita: la tombo de Ludoviko 2a troviĝas en malgranda preĝejo en Munkeno, sed lia koro estas forportita en urno al pilgrimejo Altötting [alteting].

Sekreta societo

Ĝis hodiaŭ ekzistas sekreta societo de Guglmänner, esperante gugluloj, kiuj en nigraj kapuĉoroboj – simile al tiuj de usonaj ku-kluks-klananoj – daŭre memoras kaj adoras la iaman reĝon. Verŝajne ili sopiras pri la reveno de monarkio. La gugluloj certas, ke la reĝo estis murdita. Okaze de la 120a datreveno de lia morto tri kapuĉuloj remis tien en la Starnberg-lago, kie laŭ ilia konvinko la reĝo perdis sian vivon.

Tiel ili malkaŝis „gravan” detalon. Ili kredas, ke la oficiala kruco malekzakte montras la lokon de la reĝa morto, kaj do tial ili starigis luman krucon 47 metrojn pli sude, kie ili kredas la veran mort-lokon. Krome ili certas, ke du kugloj trafis ilian amatan reĝon en la dorson, senditaj de „perfida pruso”, almenaŭ de murdisto laŭ ordono de la prusa sekreta servo.

Gugluloj estas konataj jam de la mezeŭropa pestepoko inter 1347 kaj 1353 kiel misteraj simboloj de morto kaj, samtempe, admono de vivantoj. Kavaliroj, vestitaj kiel monaĥoj, marŝis antaŭ la ĉerkoj de mortintaj bavaraj monarkoj. Ili kovris la kapon kaj vizaĝon per kapuĉo, en malnova bavara dialekto nomita gugl, kaj ili portis en la manoj du krucitajn peĉtorĉojn – timiga spektaklo memoriganta pri la maldaŭro de la surtera vivo laŭ la devizo media in vita in morte sumus: meze en vivo en morto ni estas.

Kavaliro-kapuĉo

Gugluloj agas sekrete kaj kaŝe. Ne eblas aliĝi: oni devas esti elektita, kaj nur post longdaŭra hierarkia kariero oni povas atingi la trian rangon, tiun de kavaliro. Nur tiam oni ricevas la kapuĉon. Nek la nombro de membroj, nek statuto, nek nomoj, nek lokoj de kunvenoj estas publike konataj.

Laŭ la gugluloj, oni transportis la kadavron de la reĝo al sekreta loko kaj la ĉerko intertempe estas malplena. Fakte la reĝaj posteuloj malpermesas (re)aperigon de la ĉerko. Kial?

La gugluloj de Ludoviko 2a donis al si la taskon malkaŝi la cirkonstancojn de lia morto. Ili asertas, ke la reĝo estis nek memmortiganto nek murdisto, kaj ili ne volas toleri, ke „ilia” ŝatata reĝo suferu tiajn reputaciaĉon kaj malhonoron. Legante pri tiaj eventoj mi timas, ke ni ankoraŭ ne tute superis la mezepokon.