Ekonomio

ĈINIO

Pezaj enlandaj ŝarĝoj por la registaro

Laŭ la bulteno de la ĉina centra banko, en 2006 la kvanto de devizo-rezervoj de Ĉinio superis 800 miliardojn da usonaj dolaroj kaj estas la plej alta iam. Tamen tio ne povas fari Ĉinion riĉa lando. Ĝi eĉ ne apartenas al la meze riĉaj landoj.

Ĉinio restas disvolviĝanta lando kaj bezonas gravajn investadojn por levi la estontan vivnivelon de pli ol miliardo da civitanoj. Enlande la elspezoŝarĝo de la ĉina registaro estas sufiĉa peza. Antaŭ nelonge grava inform-esplora organizaĵo en Pekino faris opinienketon, por informiĝi, kiel peza estos tiu ŝarĝo dum 2006-2010. Sube estas la ĉefaj rezultoj de la enketo.

Mildigi sekvojn de restrukturado

Unue, la ĉinoj plejparte sentas maltrankviliĝon pro la malbona situacio de la ĉina banksistemo. La vera sumo de malbonaj kreditoj ne estas konata, sed oni ĝenerale opinias, ke la ŝtato certe ne permesos al enlanda banko bankroti. Sekve la ĉina registaro nepre apartigu fonduson de po kelkdek miliardoj da ĉinaj juanoj jare por eventuala monhelpo okaze de urĝo aŭ krizo.

Due, la ĉina registaro devas elspezi diversajn subvenciojn promesitajn de la ŝtato. Ekzemple, la registaro lastatempe asignis monsumon al iu ŝtata entrepreno, kiu pro la plialtiĝo de la monda petrolprezo havis gravan deficiton. La entrepreno akiris la deficiton, ĉar ĝi devis vendi multekoste aĉetitan petrolon je kompare malalta prezo fiksita de la ŝtato.

Cetere, la ŝtato devas ankaŭ pagi subvenciojn al kelkaj milionoj da oficistoj kaj laboristoj, kiuj antaŭe laboris en ŝtata entrepreno, sed nun estas maldungitaj pro la ekonomia reformado. Milionoj kaj milionoj da malriĉaj agrokulturantoj, kies agron la ŝtato ial konfiskis, forte postulas de la registaro kompenson.

Eviti estontajn problemojn

Krom tiuj menciitaj pagoj, Ĉinio nepre disponigu grandegajn monsumojn al instruado, publika higieno, publika trafiko, publika sekureco, media regulado, konstruado de bazaj oportunaĵoj, nacia defendo kaj aliaj sektoroj.

Ekzemple, Ĉinio disponigas senpagan naŭjaran instruadon al la plej junaj lernantoj kaj pro tio grandkvante asignas monon al lernejoj mezaj kaj bazaj, por ke ili aĉetu instruajn ekipaĵojn kaj por ke instruistoj havu stabilan monatsalajron.

Ankaŭ estas ĉiujare ĉ. kvin milionoj da gejunuloj kiuj diplomitiĝas el superaj lernejoj kaj serĉas enoficigan ŝancon. Sed tro malmultaj laborpostenoj ofte ne povas kontentigi la plejmulton de la gejunuloj. Por ne kaŭzi socian fluktuadon, la registaro ĉiam malavare donas al senlaboraj gejunuloj monhelpon, por ke ili havu minimuman viv-garantion.

En la enketa raporto troviĝas ankaŭ emfaza diskutado pri la problemoj de media protekto kaj publika higieno, ĉar ambaŭ interrilatas.

Ekde 2000 en Ĉinio estas serioze poluciataj multaj urboj, ĉefe pro mineralaj brulaĵoj. Ĉinio akiras siajn necesajn energifontojn, kiel elektron kaj varmon, ĉefe pere de siaj abundaj mineralaj riĉaĵoj. Kvankam la malaltaj normoj de eliĝo-regado kaj de petrolprodukta kvalito eble reduktas la rektan produktokoston, tamen la polucioj kaŭzataj de malmodera uzado de malbonkvalitaj brulaĵoj sendube kaŭzas problemon de publika sano. Ĉinio estas devigata pli multe elspezi por kurackostoj, mediregulado kaj aliaj.

Ĉar pro la malbonaj vivkondiĉoj fakte la plimulto de la ordinaraj ĉinoj troviĝas sur la lima punkto inter sano kaj malsano, Ĉinio alfrontas kaj alfrontos tre altan pagon por la publika higieno. Nun neniu el la plej altaj instancoj kapablas antaŭkalkuli, kiom granda estos tiu kosto dum 2006-2010. Kiam en 2005 en Ĉinio okazis la „birda gripo”, la registaro por tio elspezis pli ol dek miliardojn da ĉinaj juanoj. Tutcerte, la pago por publika higieno estos grandega, ne nur dum 2006-2010, sed ankaŭ dum tre longa posta periodo.

Ankaŭ la problemo pri profesia sano estas konsiderinda. Kiel konate, la reala forto de la industria ekonomio en Ĉinio estas starigita surbaze de la povo produkti eksportajn varojn. Alivorte, ĝi tute dependas de tio, ke laboristoj nepre senĉese praktikas sian produktadon. Tiuj inkludas la tutan laboristaron ĉe produktadaj linioj, la ministojn, kiuj ekspluatas karbojn, kaj la laboristinoj en la fabrikanta industrio. Preskaŭ ĉiuj tiuj ĉi laborspecoj facile kondukas siajn profesiulojn al profesiaj malsanoj. Nun en Ĉinio estas almenaŭ dek milionoj da suferantoj de profesiaj malsanoj kaj la nombro multiĝas kun rapideco de ĉirkaŭ miliono da homoj ĉiujare. Laŭ la ĉina leĝo pri labora protekto, iliaj kurackostoj devas esti pagataj de la ŝtato.