Enkonduko

Memore pri Auld

La Esperanto-mondo perdis heroon: meze de septembro mortis William Auld, plej granda poeto de la Lingvo Internacia, korifeo de ĝia literaturo. Ni funebras ne nur pro tio, sed ankaŭ ĉar nia revuo havis lin dekomence kiel amikon kaj redaktoron. Kiam antaŭ 30 jaroj mi preparis la lanĉon de la gazeto Semajno, kun granda hezitemo mi kuraĝis demandi la famulon, ĉu eventuale li pretus transpreni la rubrikon pri literaturo, do noveloj kaj poemoj. Je mia surprizo li tuj akceptis kaj preparis tekstojn por la nul-numero. Kiam el mia iniciato poste fariĝis Monato, li tenis la funkcion de tiurubrika redaktoro. Li estis milda redaktisto, kiu lasis al poetoj liberecon; gravis por li precipe enhavo kaj verk-arto. Pro sia toleremo li pretervidis fojfoje erarojn, kio embarasis kompostistojn kaj reviziantojn. Sed entute li fidele kaj akurate plenumis sian taskon. Kiam okaze de la 100-jara jubileo de Esperanto mi proponis, konforme al la karaktero de nia revuo, kolekton de socikritikaj poemoj, entuziasme li tuj aprezis la ideon kaj fervore atakis la temporaban taskon. Rezulto estis la impona antologio Sub la signo de socia muzo.

En 1998 en nia revuo aperis kelkaj artikoloj, kiuj kaŭzis skandaletojn; tio ĉagrenis Auld tiom, ke li forlasis sian postenon de redaktoro. Ankaŭ mi ne sukcesis trankviligi lin, por ke li reviziu sian decidon. Tamen restas la fakto, ke dum 18 jaroj kompetente li redaktis la literaturan rubrikon. Restas lia merito, ke dum tiu longa tempo li donis ŝancon ankaŭ al multaj novaj talentoj konatiĝi per renoma kaj vaste legata revuo. Ni do havas ĉian motivon, kore danki al li kaj funebri pro lia forpaso. Ni perdis amikon de nia revuo, mi perdis – kiel multaj aliaj – bonan personan amikon, kiu profunde impresis ankaŭ pro siaj modesteco kaj humaneco. Sed restas feliĉe por ĉiam la grandioza kultura monumento de lia impona verkaro.

Sincere via