Eseo

EŬROPA UNIO

Spertoj de amatora lobianto

Komence de 2007 mi ricevis inviton por partopreni tutsemajnan aranĝon en Bruselo pri la projektoj de la Eŭropa Komisiono rilate al zorga uzo de energio. Kvankam mi ne estas fakulo pri tiu temo, estis ŝanco por konatiĝi kun medio, kiun oni konas nur el gazetaj artikoloj kaj televidaj programoj. Ankaŭ estis interese fari komparon kun aliaj tutsemajnaj konferencoj, kiujn mi kutimas partopreni.

La urbo

Kvankam mi profesie laboras en Bruselo, mi nur malofte venas en ĝian eŭropan kvartalon. Origine ĝi estis burĝa kvartalo ekster la urbocentro, nove planita en la 19a jarcento, kun nomo „Leopoldkvartalo” (laŭ la unua belga reĝo), kun granda, samnoma parko. Jam de jardekoj ĝi aspektas al mi kiel ega, senfina konstruejo. Malnovajn kaj eĉ sufiĉe novajn konstruaĵojn oni detruas kaj anstataŭe venas grandaj konstruaĵoj. De la malnovaj stratoj restas nur kelkaj partoj, jen bone prizorgitaj, jen kun pereantaj domoj, kiuj atendas malkonstruiston. Trafa ekzemplo estas la Luksemburga Stacidomo, kiu iam estis la ĉefa internacia stacidomo de Bruselo. Ĝi ankoraŭ ekzistas, sed ĝi iĝis liliputa, kompare kun la novaj oficejoj ambaŭflanke kaj kun la Eŭropa Parlamento malantaŭ ĝi. De majo ĝis aŭgusto 2007 en tiu (nun eksa) stacidomo okazos ekspozicio pri la urboplanado en la eŭropa kvartalo (vidu www.brusselseurope2007.be).

La konferencejoj

En la invitletero estis klarigite, kie kaj kiam okazos la prelegoj kaj diskutoj. Tamen, la adresoj estis simpligitaj: mi ekzemple ne tuj sciis, kiel trovi „Charlemagne S3”. „K-Nal (Bassin Beco) (150)” estis eĉ pli mistera adreso. La dua adreso ŝajne estis apud kanalo, sed mi ne trovis ĝin (kaj honeste dirite, mi ne vere serĉis, sed profitis de libera tago). Pli detale traserĉante la informojn, mi eksciis, ke Charlemagne troviĝas apud Berlaymont, la ĉefa domego de la Eŭropa Komisiono en Bruselo, kies situon mi konis. „S3” simple estas la numero de salono en ĝi.

La akcepto kaj la dungitoj

Forpasis la tempo, kiam eblis eniri iun ajn oficejon, saluti la homon ĉe la akceptejo kaj pluiri al la ĉambro, kie oni havas rendevuon. Ĉie nun necesas unue kontroligi sakojn, malplenigi poŝojn kaj meti nomŝildon. Post tiu procedo abundas helpantoj, kiuj montras la vojon kaj disdonas dokumentojn. Menciindas la lingvouzo: la gardistoj ĉe la enirejo estas belgoj, kun kiuj oni povas paroli nederlande aŭ france; kun la helpantoj oni parolu france aŭ angle; kun la organizantoj de la aranĝo oni parolu prefere angle. Fojfoje videblas purigisto aŭ teknikisto, sed tiuj plejofte klare ne estas eŭropdevenaj kaj ne parolas.

La publiko

En Charlemagne mi nombris tri aŭ kvar kunvenejojn kun kapacito inter 100 kaj 500 personoj. Ili estis ĉiam preskaŭ plenaj. Apud la enirejo ĉiufoje estis disdonataj programo kaj listo de partoprenantoj. El tiuj listoj evidentiĝis, ke proksimume duono venis el eksterlando kiel reprezentantoj de kompanioj kaj asocioj. Ankaŭ la „belgoj” fakte plejparte estis eksterlandanoj, ĉar temis pri (kelkaj) oficistoj de la eŭropaj instancoj kaj pri reprezentantoj de diversaj internaciaj asocioj kaj premgrupoj establitaj en Bruselo. Mi jam aŭdis, ke estas multaj lobiistoj en Bruselo, sed mi ne konsciis, ke ilia kvanto estas tiom granda. La divido viroj-virinoj en la publiko estis en ekvilibro, sed sur la podio virinoj maloftis.

La lingvoj

Ĉar la preparaj informoj estis nur anglalingvaj, ne estis surprizo, ke ankaŭ dum la prelegoj regas la angla. En la plej granda salono estis interpretado al la ĉefaj lingvoj. Ĝenerale la prelegantoj estis bone kompreneblaj, sed estis kelkaj personoj, kiuj parolis malbone kompreneblan anglan kaj kiujn mi preferis aŭskulti pere de iu interpretisto. Kiam preleganto parolis angle, eble dekono metis la kapaŭskultilon; por francparolanto duono uzis ĝin kaj por pli ekzotikaj lingvoj kiel germana, itala aŭ hispana nur dekono ne bezonis interpretadon. La ne-angleparolantoj estis politikistoj, kiuj raportis pri projektoj el sia regiono. Ŝajnas, ke la fakuloj bezonas kuraĝon kaj persistemon por ne paroladi angle.

Konkludo

La tuta semajno estis perfekte organizita; apenaŭ estis teknikaj problemoj. Por la partoprenantoj estis okazo por paroli kun samfakuloj kaj por revidi amikojn. Certe la interŝanĝo de ideoj utilos por pli bone kompreni la reciprokajn vidpunktojn. Por mi estis interesa sperto, sed post la semajno mi ne vere estas pli bone informita. Mi nun ja scias, ke la Eŭropa Komisiono multon entreprenas rilate al energio kaj medio, kaj ke estas plentempa okupo por sekvi ĉiujn projektojn. Dum la venontaj semajnoj mi pristudu la ricevitajn dokumentojn por iom plikleriĝi.