El mia vidpunkto

Ĉu nova vetarmado?

La rusa prezidanto Vladimir Putin montris sin tre ĉagrenita. Dum la ĉi-jara sekurec-konferenco en Munkeno akre kaj laŭte li kritikis Usonon kaj Nord-Atlantikan Traktat-Organizaĵon (NATO). Li memorigis, ke NATO promesis ne loki avi-trupojn sur teritorioj de novaj (orient-eŭropaj) membroj-ŝtatoj, – ĝi ne plenumis tiun promeson. Li kritikis, ke NATO ankaŭ ne realigis la traktaton pri limigo de konvenciaj trupoj en Eŭropo. Al Usono li riproĉis, sen internacijura pravigo militi kontraŭ aliajn ŝtatojn (ekzemple Irakon). Krome la prezidanto avertis, ke NATO kaj Rusio komplete rezignis pri mezdistancaj kaj mallongdistancaj raketoj kun nukleaj eksplodaĵoj, sed ke nun Barato, Pakistano, Israelo kaj Norda Koreio aldonas al siaj arsenaloj ĝuste tiajn armilojn.

Malklara defend-sistemo

Aparte Putin atakis Usonon, asertante, ke Vaŝingtono detruas la strategian balancon inter la du ŝtatoj. Precipe li tiukampe kritikis la usonan planon por defend-sistemo kontraŭ longdistancaj, strategiaj raketoj, do tiaj, kiuj kapablas porti nukleajn eksplodaĵojn. Rusio en tio vidas evoluon, kiu povos protekti Usonon, sed samtempe ebligas al ĝi uzi sian propran strategian potencialon ofensive. Grava fakto ĉi-rilate estas ankaŭ, ke Usono ĝis nun ne ratifis la plej novan traktaton pri plia reduktado de nuklestrategiaj potencialoj.

Ĉiuj tiuj faktoj estas konataj, same konataj estas la kritikoj pri ili plurfoje eldiritaj en Moskvo. Sed Putin uzis la forumon de la mondvaste atentata sekurec-konferenco, por kompakte listigi tiujn okcidentajn (precipe usonajn) agojn ne konformajn al la intencoj de malarmado post la malvarma milito. Estis vera filipiko, kiu ne maltrafis sian celon, ĉar ĝi estis plejparte prava.

Usono asertas, ke la nova kontraŭraketa sistemo ne direktos sin kontraŭ Rusio, sed kontraŭ eventualaj evoluoj „en Irano kaj aliloke”. Ĉu vere? Irano ja disponas intertempe pri raketoj, kiuj kapablas flugi 1300 km, kaj baldaŭ eble ĝis 2000 km. Sed tiaj raketoj ankoraŭ ne taŭgas por atingi Eŭropon, des malpli Usonon. Por tion realigi, Irano bezonos minimume pliajn kvin jarojn. Kaj por instali en tiaj raketoj nukleajn eksplodaĵojn, Irano bezonos kromajn kvin jarojn. Se entute, por detrui iranajn raketojn Usono devus instali sian defend-sistemon en suda Eŭropo, ne en Pollando kaj Ĉeĥio, najbare de Rusio.

Rusaj timoj

Moskvo do konsekvence modernigis sian strategian potencialon: ĝi evoluigis novan interkontinentan raketon (Topol-M), kiu kapablas flugi 10 000 aŭ eĉ 12 000 km kaj apenaŭ povus esti detruata per usonaj defend-raketoj. Usono ĝis nun parolis pri siaj planoj nek kun unuopaj aliancanoj, nek kun Rusio, nek (eĉ) kun NATO. Estas do unuflanka projekto, kiun Usono pravigas per tiaj kaj aliaj argumentoj, tiel ke neniu scias konkrete, kion ĝi celas. Se Usono vere timas iranan nukle-atakon, la temo devas esti diskutata en NATO kaj kun Rusio, kiun ja same povus atingi iranaj raketoj.

Mi ne vidas ion alian por karakterizi tiun ĉi evoluon, ol timi novan vetarmadon. Se ĝi daŭras, ni baldaŭ denove alvenos al la fifama „ekvilibro de hororo”, bone konata el la epoko de malvarma milito. Horora imago! Iom konsolas nur, ke ĝis nun la plej multaj testoj por la usona raket-defenda sistemo fiaskis. Eble ja temas nur pri ĥimero. Ĉu vi memoras, ke antaŭ multaj jaroj Usono jam havis similan, eĉ pli ambician planon? Tiam ni duonmoke parolis pri „stel-milito”. Kiam montriĝis, ke nek teknike, nek finance oni povis realigi tiun frenezaĵon, senbrue oni entombigis ĝin. Sed ĉar neniu scias precize, ĉu la nuna plano eble tamen povos realiĝi, aliaj registaroj reagas per propra vetarmado. Atendas nin maltrankvilaj jaroj.