El mia vidpunkto

Adaptiĝo

Ĉu vi legis la alarman raporton de la Interregistara Komisiono pri Klimat-Ŝanĝo (konata per la angla mallongigo IPCC)? Mi lernis per ĝi, ke definitive oni ne plu povas haltigi tiun ŝanĝon, eĉ se oni tuj farus ĉion eblan por redukti emision de venenoj kaj simile – simple estas tro malfrue. Maksimume oni povus iom bremsi la katastrofan evoluon. Do mi krome konkludas el la raporto de tiu monda klimat-konsilio, ke ni devas vivi kun la sekvoj, kaj tio signifas, ke ni devas adaptiĝi al la klimat-ŝanĝo.

La demando estas, kion mi persone povas kaj devas fari en tia situacio. Kio atendas min, vivantan en meza Eŭropo, en grandurbo situanta inter Danubo kaj la Alpoj? Nia vetero jam de jaroj ŝanĝiĝas: sezonoj ne plu estas samaj kiel en mia junaĝo; ni nun havas mildajn vintrojn kaj varmegajn somerojn. La sledojn ni povas bruligi, ĉar en nia regiono preskaŭ ne plu neĝas; se niaj genepoj volas sledi, ni devus veturi al la Alpoj (kaj eĉ tie ofte mankas neĝo) – sed nia aŭto ja venenas la atmosferon kaj do tiel ni damaĝus la klimaton. Do fino de la vintra amuzaĵo por infanoj! Sed la vetero kapricas; pasintan jaron en marto (printempa monato ĉi tie) dum du semajnoj ni havis abundan neĝon kaj froston. Sekve infanoj tamen povis sledi, sed la floroj de nia pomarbo frostiĝis, tiel ke en aŭtuno ni rikoltis nur manplenon da fruktoj ...

Abeloj mortas

Cetere mortis ankaŭ abeloj, ĉar ili ne trovis (post la frosto) sufiĉe da nutraĵo. Ĉi-jare ni havis varmajn januaron kaj februaron, do abeloj vekiĝis pli frue el vintra dormo ol kutime; sed ne ĉiuj plantoj jam adaptiĝis al la klimat-ŝanĝo, kaj do denove kompatindaj abeloj ne trovas la necesan nektaron, kaj denove ili malsat-mortas. Do baldaŭ ni devos rezigni pri mielo aŭ akiri multekostan importitan naturan dolĉaĵon. Kaj denove ni havos eble nur malmultajn pomojn el nia arbo.

Politikistoj apelacias al ni ŝpari energion. Do ni aĉetis novan fridujon, sur kiu ni legas „super-eko” kun la epiteto „energi-ŝpara”. En nia loĝejo jam de multaj jaroj ni uzas tiel nomatajn ŝpar-ampolojn, sed nur tie, kie ni ofte kaj multe bezonas lumon vespere kaj nokte. Nun en Aŭstralio oni jam malpermesas ĉiujn ordinarajn elektrajn ampolojn, ĉe ni oni (ĝis nun) nur konsilas. Do ni aĉetos pliajn multekostajn ŝparampolojn por savi la naturon. Sed kion fari pri malnovaj tamen ankoraŭ perfekte funkciantaj elektraj aparatoj, kiuj voras energion? Niaj modestaj pensioj ne permesas al ni forĵeti ilin kaj aĉeti novajn. Ĉu do ni plu kulpu pri energi-malŝparo?

Klimatiziloj?

Aliflanke, pro la nun pli varmaj vintroj ni ŝparas aŭtomate hejt-energion. Sed kio pri la nun varmegaj someroj? Ĉu ni ŝvitu malnormale aŭ instalu energivorajn klimatizilojn por elteni la temperaturojn? Se ni tre multe ŝvitas, ni devas pli multe lavi vestaĵojn – kaj denove konsumas energion (tamen nia relative nova lav-maŝino ankaŭ estas „energi-ŝpara” laŭ aserto de la produktinto). Cetere, ni certe akiros pliajn kulo-retojn por protekti ne nur nian dormĉambron, sed ankaŭ ĉiujn fenestrojn kontraŭ la baldaŭ abundaj pikuloj. Kiel multaj germanoj pasint-tempe ni ofte libertempis en varmaj sudeŭropaj landoj. Nun ni povas resti hejme kaj ĝui propran varmon; sed pro tio suferos turisma industrio en sudeŭropaj landoj – ĉu ni rajtas damaĝi tiel italojn, grekojn kaj hispanojn?

Aliflanke tiamaniere ni ne plu damaĝas la atmosferon, ĉar ni ne plu flugos. Hejme jam de multaj jaroj ni uzas nian aŭton nur en urĝaj okazoj, ceterokaze biciklas aŭ uzas tramon kaj buson. En nia granda urbo ni bonŝancas tiurilate. Sed por viziti nian ferian domon je 30 km sude de Aŭgsburgo ni devas uzi la aŭton; per trajno aŭ buso ni ne povas atingi ĝin, por bicikli la distanco estas tro granda. Tamen tie ni konsumus malpli da energio, ekzemple ĉar ni hejtas la domon per ligno, kiu ne tiom poluas la aeron. Ĉu ni, pensiuloj, do translokiĝu tien? Sed loĝi en la vilaĝeto sen aŭto ne eblas, ĉar krom viandaĵon kaj panon ni povas preskaŭ nenion aĉeti pro manko de vendejoj; do ni devus uzi aŭton por atingi superbazarojn en urboj – jen la sama dilemo.

Piroj el Argentino?

Ho jes, superbazaro! Tie oni ofertas nutraĵojn el la tuta mondo. Sed ĉu plu ni rajtas aĉeti produktojn el foraj landoj, kiujn oni importas per konsumado de multa energio? Ĉu ni rajtas aĉeti tomatojn kaj oranĝojn el suda Hispanio, se frid-kamionoj dum mil-kilometra veturado poluas la atmosferon kaj tiel varmigas ĝin pli? Ĉu plu mi rajtas manĝi pirojn el Sud-Afriko aŭ Argentino?

Abundas konsiloj por helpi la naturon. Ekzemple oni rekomendas al ni vojaĝi ne per aŭto, sed per trajno. Por viziti parencojn en distanco de ĉirkaŭ 500 km mi povas veturi per trajno; tio kostas malpli ol uzi la aŭton. Sed se ni vojaĝas duope, por la trajno ni pagas konsiderinde pli da mono, ol per la aŭto, kiu sampreze transportas unu aŭ kvin personojn.

Ne, vere ne estas facile por ni, ordinaraj homoj, kontraŭbatali la klimat-ŝanĝon. Do ni adaptiĝu al pli multaj uraganoj, fortaj pluvegoj kaj inundoj. Kaj eble, eble, ja ankaŭ registaroj lernas el la raporto de la monda klimat-konsilio ...