Leteroj

Esperanto por surduloj

Mi estas surda, kaj mi kredas, ke estas tre dezirinde, ke surdaj esperantistoj posedu mangestan interkomunikeblon. Ekzistas gestolingvo por internacia uzo nomita „Gestuno”, sed ĝi ne estas pli ol vortaro, sen gramatiko. Ŝajnas, ke ĉiu uzanto povas libere sekvi la sintakson de la denaska lingvo, recepto por plena ĥaoso! Gesti surbaze de Esperanto en Gestuno apenaŭ eblas, ĉar tute mankas ekvivalento de la gramatikaj finaĵoj.

Mi do interesiĝis, kiam mi eltrovis, ke ekzistas gestolingvo Signuno, difinita kiel „Gestuno + Esperanto”. Mi provis esplori ĝin pere de Interreto, sed ho ve! Kvankam klare montriĝas mangestoj por la alfabeto, inkluzive de la ĉapelitaj literoj, por la cetero de la lingvo aperas nur granda aro da misteraj ideografiaĵoj sen sufiĉa klarigo, kiel realigi ilin. Eĉ en retejoj, kiuj pridiskutas Signunon, oni ne komentas tiun kodon, kvazaŭ la kontribuantoj al la diskutoj jam mem komprenas ĝin, sed por mi tio estas nepenetrebla defio.

Unu kritikanto skribis, ke kontraste al la diversaj naciaj gestolingvoj Signuno (kiel cetere ankaŭ Gestuno) ne sufiĉe ekspluatas la vidan dimension, sed nur lame sekvas Esperanton, radikon post radiko.

Evidente ni bezonas novan Zamenhof por krei bonan kaj efikan silentan lingvon, prefere surbaze de Gestuno, kiu funkciu paralele kun Esperanto por surduloj. Intertempe mi ĝojus ricevi helpon de iu ajn, kiu povus deĉifri la simbolojn de Signuno. Por trovi retejojn, iru ekzemple al Google kaj uzu la serĉvorton „Signuno”.