Enkonduko

Dikeco

Mi plidikiĝis. Dum jardekoj mi tenis mian ideal-pezon laŭ la formulo „alto en centimetroj minus 100 minus 10 elcentoj”. Sed ekde pluraj jaroj ade mi plipeziĝis kaj nun havas 10 kilogramojn pli. Tio mirigas min, ĉar mi tute ne ŝanĝis miajn vivo- kaj manĝo-kutimojn. De multaj jardekoj mi manĝas ekzemple malmultan grason, ĉiam mi movis min biciklante ĉiutage unu horon kaj ofte marŝante. Jes, nun mi estas pensiulo kaj eble ne plu havas tiom da streĉo, kiom dum la deĵora periodo. Mia edzino asertas, ke kulpas la biero. Estas vere, ke mi ŝatas la bonan bavaran bieron, kiu laŭ la indiĝenoj estas ne alkoholaĵo sed – nutraĵo. Fakte bavara biero bone nutras. Sed ankaŭ antaŭe mi trinkis bieron. Kial do, finfine, mi iĝis pli dika?

Mi supozas, ke kulpas la statistiko. Laŭ freŝa esploro, du trionoj de plenkreskuloj en Germanio estas tro dikaj aŭ eĉ grasaj. Ili nun tenas inter la EU-landoj la plej altan rangon de dikeco, krome estas same dikaj kiel usonanoj. Tio ne mirigas, ĉar germanoj tradicie ne nur adoras sed ankaŭ kopias la usonan vivmanieron. Por mi mem mi povas konkludi, ke mi kun mia dikeco troviĝas en bona societo, ĉu ne? La nova statistiko tiom alarmis la germanan federacian ministron Horst Seehofer, en kies respondeco estas ankaŭ la sekcio „nutrado”, ke li tuj anoncis kampanjon por klerigi kaj informi la loĝantaron pri sana nutrado kaj instigi homojn pli multe moviĝi. Sed fakuloj, kiuj esploris tiajn programojn en multaj landoj, trovis, ke tiaj kampanjoj efikas neniom. Ili postulas tial ne plu reklami por energiriĉaj nutraĵoj, kiel tion rekomendas Monda Organizaĵo pri Sano (MOS). Sed, pardonu, estimataj MOS-moŝtoj, mi neniam atentas reklamon de nutraĵoj kaj ekzemple eĉ ne konas reklamojn de Makdonaldo; mi aĉetas kaj manĝas tion, kion mi ĉiam ŝatis kaj manĝis. Konsolas min alia fakulo, kiu atentigas, ke pri dikeco kulpas precipe genoj. Efektive, laŭ multaj indicoj mi heredis precipe genojn de mia avo, kiu dum sia tuta vivo estis svelta, tamen manĝis multan grason. Cetere, mi nun ne plu havas idealan, sed normalan pezon laŭ la menciita formulo – kaj sentas min tute bone. Kion do ni lernas el tio? Eble, ke statistiko estas unu afero kaj reala individua vivo io tute alia. Dezirante al vi, ke vi ne tro dikiĝu, mi restas

sincere via