El mia vidpunkto

Malfavore fervoje

Ĉi-jare mi multe aviadas. Multe pli ol en pasintaj jaroj. Fakte, mi rondiras la terglobon: el Eŭropo unue al Usono, poste al Japanio, tiam hejmen al Eŭropo. Kaj, antaŭ la rondirado, mi samjare jam flugis de Britio al Italio.

Kiom da mejloj mi estos ĉi-jare fluginta, mi ne scias. Mi ne kalkulis kaj, verdire, mi ne volas kalkuli. Mi scias nur, ke, de medioprotekta vidpunkto, mi tro aviadas. Alivorte, mia ĉi-jara tiel nomata karbona piedspuro estos hontinde granda. Eĉ ne pacigas mian konsciencon la fakto, ke mi poluas pro Esperanto: ĉiuj ĉi-jaraj flugoj estos faritaj per, pro kaj por Esperanto.

Do, kiam mi akceptis inviton reiri en malfrua somero denove al Italio (ankoraŭfoje pro Esperanto), mi decidis fari mian plejeblon por savi la planedon kaj tien trajni. Per Interreto mi ekesploris kaj, post iom da tempo, trovis, ke eblus vojaĝi ene de 24 horoj de mia hejmo en norda Anglio al mia celo en norda Italio.

Suplemento

Eblus aĉeti kvin-tagan rabat-bileton kontraŭ 275 eŭroj. Bone, sed la bileto ne validas en Britio. Necesus aĉeti kroman bileton por atingi minimume Londonon (fakte, ne klaris, ĉu la rabat-bileto validus en Eurostar inter Londono kaj Parizo). Do al la 275 eŭroj neprus aldoni minimume pliajn 80 eŭrojn. Cetere estu alkalkulita suplemento por kuŝloko en nokta trajno el Parizo (jam de jardekoj ne plu studento, mi ne pretas dumnokte sidadi en kutima kupeo).

Ĝis nun, post esplorado de pluraj retejoj, ĉio ĉi tolereblus. Tamen jen tubero. Eblas mendi nur ses semajnojn antaŭ la vojaĝo. Ĝis tiam, laŭ la retejoj, la trajnhoraroj ne haveblas. Do kion fari? Ses semajnojn antaŭ la planata Italio-vojaĝo mi estos survoje al Japanio – sen propra komputilo kaj sen aliro al Interreto. Se mi atendus ĝis mia reveno, eble estus tro malfrue por akiri biletojn ... almenaŭ rabatitajn.

Estante senkuraĝulo, mi ne volas riski. Do mi denove guglas, serĉante flugbiletojn por la koncernaj datoj. Post sekundoj jen ĉio: flugkompanioj, horaroj, prezoj ktp. Ho ... la prezoj. Anstataŭ minimume 350 eŭroj, mi trovas konvenan flugon kontraŭ 175 eŭroj. El mia loka flughaveno rekte tien, kien mi volas iri, kontraŭ duono de la kosto de la trajnbiletoj. Mi tuj mendis.

Klientoplaĉaj agentoj

Amikoj poste diris, ke estas apartaj retejoj, kiuj specialistiĝas pri eŭropaj trajnvojaĝoj, ke estas agentejo en Londono, kiu povas konsili kaj mem mendi biletojn. Bone ... sed la retejojn mi ne trovis, kaj en Londono mi ne loĝas. Kaj, se ne eblas mendi ĝis ses semajnoj antaŭ la vojaĝo, la plej informoriĉaj retejoj, la plej klientoplaĉaj agentoj ne multe utilos. Kredeble – espereble – la situacio ekster Britio estas pli bona: mi ne scias.

Tamen ĝis la trajnkompanioj provizos la saman, tujan Interret-servon kiel la flugkompanioj, ordinaruloj kiel mi, eĉ tiuj, kiuj volas fliki siajn konsciencojn, se ne la medion, kiun ili mistraktis, elektos aviadilon kaj ne trajnon. Ne temas simple pri kosto. Mi pretas pagi pli por trajni, kaj malpli polui: feliĉe, estante almenaŭ monhaveta, mi povas toleri la kroman elspezon. Tio, tamen, kion mi ne toleras, estas la ĝenoj, la informo-truoj, la atendado ... resume, la amatoreco de la trajnkompanioj.

Kaj, ĝis la kompanioj kunlaboros, ĝis mi povos de mia hejma komputilo mendi kontraŭ deca prezo decan trajnbileton al eŭropa celstacio, mia karbona piedspuro – bedaŭrinde – eĉ pli grandiĝos.