Leteroj

Spiriteco unua- kaj dua-grada

Se facilas rekoni en humanistoj tion, per kio W. H. Simcock ilin ekipas (MONATO 2007/6, p. 18), nome emocikapablon ktp, kvazaŭ komencagradan spiritecon, malpli facilas kompreni, kial Simcock obstinas envicigi en la humanistan liston nur al la homaro bonfarajn klerigistojn, kondiĉe ke ili estu nedikredantaj. Ĉu tio ne kontraŭas historion kaj konstantan konstaton? Se forlasi milojn da nomoj, ĉu ne indus ensteligi en la noblan liston Tolkien, Lewis, Milton, Newton?

Feliĉe Simcock asertas: „Spiriteco estas laŭokaza sperto. Ĝi ne povas esti bazo por konstrui kredosistemon.” Konsentebla same kiel la simila „spirita ne signifas religia”, malgraŭ ke (grumblus kelkaj) humanistoj trovis en tia spiriteco puŝan inviton por enketi, laŭ malsamaj vojoj certe, pri nesensebla, neemocia kaj nemateria estulo, tute eksteremocia ...

Feliĉaj konceptoj, ĉar plikleriĝintaj humanistoj ĉi-punkten alvenas (mi konsideras precipe kristanismon) post ampleksa uzo de la racio: oni komencas kaj procedas per la racio ĝia, kiam ĝi informas, ke iu respondas kaj kunigas al la racio mem.