Mia kara edzino ne nomiĝas Hortensia, sed, por konservi ŝian anonimecon, mi prunteprenas la nomon de la edzino de mia fikcia amiko Kvinke. Tamen ĉi tiu raporto estas aŭtentika. Tio, kion mi rakontos, vere okazis: ne en la Mirlando de Alico, sed en Irlando, la Verda Insulo.

Verda ankaŭ estas Hortensia, aŭ, por precizigi, ŝi estas membro de la irlanda Verda Partio, antaŭe nomita la Ekologia Partio (fondita, parenteze, de respektata esperantisto, onklo de eksredaktoro de alia konata esperantlingva revuo).

Antaŭ kelkaj jaroj, dum la lasta elektokampanjo por la Dáil [dojl], la malsupra ĉambro de la parlamento de Irlando, la verduloj persvadis Hortensian kandidatiĝi en nia elektodistrikto. Laŭleĝe, ŝi devis prezenti sin ĉe la oficejo de la elektoregistristo en najbara urbo. Ĉar nek ŝi, nek mi posedas motoran veturilon (estante ambaŭ konvinkitaj medio-amikoj), ŝi petis la menciitan fondinton de la partio, kiu posedis etan verdan aŭtomobilon, ke li fariĝu ŝia elektoagento kaj ke li veturigu ŝin al la registrejo.

Bezonataj detaloj

Ĉar la decido nomumi ŝin estis farita malfrue, ŝi alvenis preskaŭ je la lasta momento permesita por registriĝi. La registristo, afabla iom maljuna viro, komencis enskribi la bezonatajn detalojn pri la pretendanta kandidatino. Dum la burokrata procedo okazis la sekva konversacio:

Hortensia: Mi legis en la regularo pri tutlandaj elektoj, ke ĉiuj kandidatoj devas esti irlandaj civitanoj. Kio estas la oficiala difino de la termino „civitano”?

Registristo: Ho, pri tio oni neniam min demandis. Verdire, mi ne scias, sed mi provos ekscii.

Post kelkaj pliaj demandoj al la kandidatino kaj telefonado al la ĉefurbo daŭris la konversacio.

Registristo: Mi ege bedaŭras, sed vi ne estas civitano de Irlando. Se vi ne estus farinta demandon pri civitaneco, mi jam registrus vin. Sed atendu. Ni klopodos igi vin civitano antaŭ vendredo.

La komplezema registristo telefonis al la instanco en Dublino, kiu respondecis pri civitaneco. Tamen venis la informo, ke antaŭ la semajnfino ne eblas. Oni bezonas pli da tempo por igi ŝin ŝtatanino de Irlando. Do ŝi ne povos kandidatiĝi. Hortensia tiam ricevis inspiron.

Hortensia: Se mi ne povas esti registrita kiel kandidato, ĉu mia kunulo, s-ro KoFo rajtas? Li posedas irlandan ŝtatanecon.

Registristo: Certe.

Hortensia: Ĉu ankaŭ la agento de la kandidato devas esti irlanda civitano?

Registristo: Tute ne.

Hortensia: Do, ni ŝanĝu niajn rolojn. Li estu la kandidato, kaj mi la agento.

Do s-ro KoFo akceptis la novan rolon, kondiĉe, ke li ne vizitu domojn en la elektodistrikto, nek metu afiŝojn, nek dissendu aŭ disdonu flugfoliojn, nek faru publikajn oratoraĵojn. Tamen, eĉ sen tia varbado, li sukcesis gajni pli da voĉoj ol aliaj kandidatoj, krom tiuj de la grandaj partioj.

Plendoj kaj zorgoj

Ĉi-jare denove devis okazi elekton por la irlanda parlamento. Intertempe Hortensia sukcesis aldoni irlandan civitanecon al sia antaŭa denaska ŝtataneco, do rajtis kandidatiĝi. Ŝi tuj komencis sian elektokampanjon, kvankam modestan kompare kun aliaj kandidatoj. Mankis mono por personaj afiŝoj kaj flugfolioj. Ŝi vizitis diversajn urbojn kaj vilaĝojn en la elektodistrikto kaj aŭskultis la plendojn kaj la zorgojn de la publiko. Por transporti sin mallongdistance ŝi uzis biciklon (anstataŭ la kamionetojn uzatajn de aliaj kandidatoj) kaj vestis sin per klare videbla flava jako, sur kiu legiĝis la frapfrazo: „Unu aŭtomobilo malpli – kaj pli rapide! Voĉdonu verde – voĉdonu Kvinke!”.

Kelkaj homoj promesis doni al ŝi sian unuan preferon laŭ la irlanda elektosistemo, sed aliaj – precipe apogantoj kaj kandidatoj de la grandaj partioj – atakis la politikon de la verduloj. Unu asertis, ke la Verda Partio estas la limako sur la laktuko de la socio; alia, ke ĝia politiko regresigos la landan agrikulturon kaj ekonomion al la dek-naŭa jarcento.

Iutage Hortensia renkontis sur la strato unu el siaj apogantinoj, N, kiu entuziasme ŝin salutis kaj diris, ke ŝi senpacience atendas la sukceson de la kandidatino, por ke ŝi ricevu novan fridujon. Alia promesis, ke ŝi voĉdonos por Hortensia, kondiĉe, ke ŝi forigigu hundofekaĵon de la trotuaroj.

Oni konstatis, ke la voĉdonantoj en nia elektodistrikto malmulte interesiĝas pri la medio, pri tutmondiĝo aŭ pri la ekstera politiko de la registaro. La demando de la plimulto vortumiĝas: „Kion vi povos fari por mi?”. Fine Hortensia gajnis iom pli ol naŭ cent voĉojn – ne sufiĉajn por parlamenta seĝo.

Nova koalicio

Feliĉe, ŝi neniam atendis, nek deziris esti politikistino. Entute la Verda Partio gajnis (aŭ, pli ĝuste, retenis) nur ses seĝojn. La respublikana partio, FF, kiu havis majoritaton en la antaŭa registaro, refoje gajnis, sed ne kun absoluta majoritato, do devis ekintertrakti kun aliaj partioj kaj sendependuloj por formi novan koalicion. FF invitis la Verdan Partion partopreni, kaj ĝia estraro akceptis kontraŭ la volo de multaj el ĝiaj membroj.

Reprezentantoj de ambaŭ partioj konsentis pri longa kompromisa programo. La programo estis prezentata al kunveno en Dublino, al kiu estis invititaj ĉiuj anoj de la Verda Partio. Ili devis voĉdoni, ĉu eniri koalicion kun FF aŭ ne. La debato estis fervora, kelkfoje fajra, sed disciplinita kaj demokrata. Unu ano deklaris: „Nia partio nepre ne devas eniri koalicion kun mensogantoj kaj trompantoj”. Li kredeble aludis al la fakto, ke dum jaroj pluraj FF-politikistoj, inkluzive de diversaj ŝtataj ministroj, estis implikitaj en gravaj skandaloj kaj devis aperi antaŭ tribunaloj, kiuj ankoraŭ ne finis siajn esplorojn.

Torturejoj

Verda eksmembro de la Eŭropa Parlamento Patricia McKenna emocie postulis, ke la partio ne partoprenu en registaro, kiu permesas al la usona flugarmeo uzi la internacian flughavenon en Shannon [ŝanon] (okcidenta Irlando) por replenigi la benzinujojn de militaj aviadiloj survoje al Irako kaj Afganio, eble transportantaj militajn malliberulojn al Gvantanamo kaj/aŭ al sekretaj malliberejoj kaj torturejoj en aliaj landoj.

Hortensia kaj aliaj ĉeestantaj anoj de ŝia loka elektodistrikta grupo voĉdonis kontraŭ partopreno en la koalicio, sed majoritato apogis la proponon. La Verda Partio nun estas malplimulta partnero en la nova mikspota parlamenta koalicio konsistanta el 78 FF-anoj, 6 verduloj, 4 sendependuloj, 2 membroj de PD (dekstrula ĉionprivatiga partio). La opozicio konsistas el FG (politike simila al FF), la Laborista Partio kaj kelkaj sendependuloj. Sekve, pluraj membroj eksiĝis el la Verda Partio, do ĝia estonteco kaj tiu de la koalicio estas necerta.

Hortensia decidis ne plu okupiĝi pri partia politiko. Ŝi plu kulturos sian ĝardenon, kunlaboros kun Amnestio Internacia, studos por ekologia diplomo, praktikos la hispanan kaj la irlandan lingvojn, ĉeestos astronomiajn kunvenojn kaj aranĝojn de la nova naturamanta socio, ludos pianon, manĝigos la katinon, kaj faros sian eblon por konsciigi la publikon pri la neceso savi la planedon. Per tio ŝi estos pli-malpli plene okupata.

Garvan MAKAJ

Tiu ĉi artikolo povas esti libere kopiita aŭ tradukita por nekomercaj celoj, se oni mencias la fonton: Artikolo de Garvan Makaj el MONATO (www.monato.be).

Lasta adapto de tiu ĉi paĝo: 2019-04-17