Politiko

BALKANIO

Kiu estas la perfidulo?

Mi estis plurfoje akuzita pri perfido de mia popolo kaj patrujo de post 1991, kiam mi forlasis Kroation. En tiu jaro disfalis la ŝtato Jugoslavio, laŭ mia ĝistiama eduko mia patrujo, kaj ekestis Kroatio, kiun mi sentis same kiel mian patrujon, ĉar mi jam tiam havis duoblan edukon pri du patrujoj.

Tamen mi forlasis tiun patrujon kaj foriris al Slovenio ĉefe pro du kaŭzoj. Unue, la nova ŝtato (mia nova patrujo) havis komplete kontraŭajn bazajn valorojn ol mi. Ĝi uzis amaskomunikilojn por disvastigi malamon kontraŭ kelkaj popoloj – ĉefe serboj, poste ankaŭ islamanoj en Bosnio, kaj ankaŭ kontraŭ nekatolikaj religianoj. Ĝi ŝanĝis edukcelojn en bazaj kaj mezaj lernejoj, en kiuj oni insistis esence nur pri kroatismo kaj grandiozeco de kroataj ideoj, ĝis absurdaj ideologioj, kiuj asertas, ke kroatoj havas arjan persan devenon, kaj ke la nacieco estas pruvebla en genoj kaj sango.

Due, mi ne volis doni mian vivon por celoj, kiujn elpensis kroataj politikistoj, kiuj uzis la militon por riĉiĝi kaj riĉigi siajn parencojn kaj amikojn.

Mortpuno

Mi efektive forlasis la landon: tiel, el la vidpunkto de tiuj, kiuj akceptis la retorikon, ke necesas doni sian vivon por defendi sian patrujon, mi estis perfidulo. Siatempe perfiduloj estis punataj per mortpuno.

Sed tiu tempo estas tempo de klasika burĝnacia difino de la patrujo. En la burĝnacia periodo, kiu parte daŭras ankaŭ nun, aparte en malpli evoluintaj landoj, la ŝtaton oni difinas: nacio estas ŝtato. Do ĉiuj, kiuj loĝas sur teritorio de iu ŝtato, estas nacianoj de tiu ŝtato. Ĉiuj, kiuj havas francan pasporton, estas francoj. Ĉiuj, kiuj havas francan apartenon, estas devigitaj servi al sia patrujo, interalie ankaŭ kiel soldatoj, se tiu ŝtato militas.

La decidon, ĉu ŝtato militos aŭ ne, faras politikistoj, kiuj decidas baze de interesoj de la reganta elito. La vivoj de la homoj dependas de tio, ĉu la burĝa elito en la lando bezonas pli da teritorio por havi pli grandan merkaton kaj profiton, kaj ĉu ĝi taksas tion ebla.

Sanktaĵo

Oni kreis nacian ideologion, kiu estis proklamita „sanktaĵo”, pri kiu oni ne rajtas dubi. Ĉiu devas defendi sian sanktan patrujon, kaj se la ŝtato (senpersona forto) decidas, ke ni estu mobilizitaj kaj fariĝu instrumentoj, kiuj mortigos aliajn homojn kaj estos mortigitaj, ni devas obei. Ja temas pri sanktaĵo: multe pli gravas tiu sanktaĵo ol mia propra vivo.

Nuntempe la nova informatika teĥnologio malrapide detruas tiuspecan nacian ŝtaton. Por profito ne plu gravas tereno, sed evoluinta merkato, en kiu ekzistas laŭeble multaj aĉetkapablaj personoj. Defendi la ŝtaton aŭ agresi alian ne plu povas armitaj nacianoj, sed edukitaj profesiuloj, kiuj scipovas uzi komplikajn aviadilojn, radarojn, tankojn, satelitojn.

Por havi progreson kaj potencon ne plu gravas amaso da samnaciaj laboristoj, sed alte edukitaj fakuloj, el kiu ajn parto de la mondo. Naciaj kredoj kaj fantaziaĵoj pri grandiozeco de la nacia historio ne plu sufiĉas por teni la nacianojn de la propra nacio hejme. Homoj ĉiam pli amase forlasas „la patrujon” kaj serĉas lokon por sia vivo tie, kie oni ofertas pli bonajn vivkondiĉojn. Modernaj informiloj malsanktigas ĉiun sanktaĵon. Oni ne plu kredas al la ŝtato – ĉar ja la ŝtato estas politikistoj, kiuj daŭre mensogas kaj klopodas manipuli per la vero.

Privilegioj

Kiu estas pli granda perfidulo: mi, kiu intence ne volis defendi la privilegiojn de tudjmana kliko (kiajn nekredeblajn krimagojn, apenaŭ konatajn, faris Franjo Tudjman, la unua prezidanto de Kroatio, kaj liaj subtenantoj?), aŭ la prezidantoj de la nunaj registaroj de Slovenio kaj Kroatio?

Tiuj prezidantoj interkonsentis (laŭ aserto de la eksa registarprezidanto de Slovenio) pri landlimaj incidentoj, kiam la slovena prezidanto petis la kroatan, ke la kroata polico transiru la maran landlimon. Tiel la slovena prezidanto, tiam gvidanto de la opozicio en Slovenio, havus pretekston por ataki la eksan registaron, dirante, ke ĝi nesufiĉe faras por defendi sian teritorion. Tiel la kroata prezidanto ebligis al sia konservativpartia kolego gajni la balotojn, kies prezo estis disŝuto de malamo inter la du popoloj.