Politiko

KOSOVO

Ĉu fine solvo?

Pasis jam pli ol ok jaroj, post kiam la internacia komunumo intervenis en la sanga konflikto en Kosovo. Ekde tiam administris la landon UNMIK, aŭspiciata de Unuiĝintaj Nacioj (UN). Pacon certigis milita strukturo KFOR, aŭspiciata de Nord-Atlantika Traktat-Organizaĵo (NATO). Antaŭvidite estis, ke post tri jaroj kosovanoj partoprenu referendumon por determini la estontecon de sia lando.

Referendumo, tamen, ne okazis. Tial la internacia komunumo decidis sendependigi Kosovon, kie pli ol 90 % de la loĝantaro konsistas el albanetnuloj aŭtoĥtonaj, disde Serbio, al kiu ĝi jure ankoraŭ apartenas. Tiurilate estas lastatempe diskonigita la plano de la eksa finna prezidanto Matti Ahtissari por difini la novan statuson de Kosovo.

Akceptis la planon albanoj. Male Serbio, subtenata de Rusio kaj aliaj landoj, inkluzive de Grekio kaj Kipro. Tiuj ĉi lastaj landoj argumentas, ke tia sendependiĝo kuraĝigos alilandajn etnojn ribeli kaj same postuli sendependecon.

Mondaj „problemejoj”

Por kontentigi Serbion oni proponis diversajn variaĵojn de la plano, ekzemple la traktat-modelon de la iamaj du Germanioj, Tirolo, Honkongo kaj similaj. Tamen ekzistas nenia similaĵo inter Kosovo kaj aliaj „problemejoj” de la mondo. La celo en Kosovo estas atingi „malpli ol sendependecon kaj pli ol aŭtonomecon”.

Intertraktado inter Serbio kaj Kosovo restas senfrukta. Albanoj en Kosovo indikas, ke, se daŭre forestos progreso, ilia parlamento mem proklamos sendependecon. Serbio minacas per milito, precipe per neregulaj kaj ŝovinismaj trupoj. Ĝenerale oni kredas, ke nek Usono nek Eŭropa Unio hezitos subteni sendependan Kosovon.

Tial oni ne nur redonos nacian rajton al albanoj, kies teritorioj estas disdonitaj en 1912 al slavaj kaj grekaj najbaroj, sed ankaŭ firmigos politikan stabilecon en tiu ĉi maltrankvila angulo de Eŭropo.