Moderna vivo

LETERO EL LA KARCERO

Surrealismo, surrealismo

MONATO-kunlaboranto Petro Desmet' estas en la malliberejo de Dendermonde. Li estas enkarcerigita sub suspekto, ke antaŭ pli ol 10 jaroj li sekse atencis tiam ankoraŭ ne adoltan knabinon. Lia procezo, kiu difinos, ĉu la ŝtato konsideras lin kulpa aŭ ne, okazos nur post kelkaj monatoj. El la malliberejo li sendis al MONATO la jenan leteron.

Karaj geamikoj,

Mi sidas en malliberejo kaj riskas punon de pli ol 15 jaroj (= mortopuno por 74-jarulo) kaj tio absolute centelcente senkulpa! Iu ekspianolernantino mia estas nun en psikiatra kliniko kun nesavebla anoreksio kaj aliaj psikaj aferoj ... kaj ŝi faris monstrajn akuzojn kontraŭ mi. Mi ĵuras antaŭ vi, je ĉio, kio estas al mi kara, ke mi en la pasintaj 40 jaroj neniam faris ion ajn pri kio mi devus honti, sed dume mi sidas tie ĉi.

Nia ĉelo (2 x 4 m), kun volba plafono, estas flave farbita, sed multe da grafitioj estas, kun nomoj kaj datoj de antaŭaj pasantoj. Krom la televido estas malgranda tableto kun du seĝoj. Estas starŝranko (kun vando rompita – granda truo farita de iu antaŭulo dum kolera krizo), en kiu kuŝas miaj vestaĵoj, kiuj do bone aerumiĝas. Estas pendigita ŝranketo kun mia manĝilaro ktp kaj tre malgranda glaciŝranketo. En ĝin oni povas meti la aĉetaĵojn kaj la buteron kaj la konfitaĵon, kiujn oni unufoje en la semajno ricevas. Estas kraneto kun lavujo (nur malvarma akvo) kaj apude, malantaŭ ligna faldebla ŝirm-ekraneto, estas la necesejo. Super ĝi la fenestreto, kun diversaj tavoloj da kradoj kaj kraderoj. Tamen tra ili mi sukcesas doni manĝon al la kolomboj, kiuj venas manĝi de miaj fingroj. Ili ja scias, ke ili ne timu min, ĉar la mallibero estas en mia flanko.

La sanzorgoj ĉi tie estas tre malbonaj. Neniu vere zorgas vin, kaj ne estas eblo akiri, ke oni mezuru eblan febron! Imagu! Surrealismo, surrealismo, surrealismo, surrealismo, surrealismo!

Pastro

Ankaŭ la mallibereja pastro okupiĝas pri neniu. Nur la trian tagon, post senĉesa petado, petegado, li montris sin du minutojn, kaj poste tute ne plu. Mi ĉeestis lian kristnaskan servon, kiu estis tre bona, sed nun mi kakos sur lin.

Vendredon mi estis vokata, ĉi tie en mia hotelo, de fama psikiatro, kiu venis „babili” kun mi kiel amiko, por ke mi elverŝu mian koron al li. Vi ne povas imagi kiel ruzaj ili estas, kaj kiel ili kapablas turni bel(et)ajn aferojn en kotaĵojn, en perversaĵojn. Kaj kiam ili ne sukcesas eligi el vi punendaĵojn, ili preskaŭ ricevas ŝaŭmon sur la buŝo pro kolero kaj seniluziiĝo kaj komencas minaci en netolerebla maniero.

Eksteruloj vere tute ne havas ideon pri la mallibereja mondo. Iu tre kompata, tre bona, tre ŝatata, tre dankinda amiko (kaj lia edzino, por ke vi ne havu la juĝistecan ideon, ke temas pri samseksemulo) skribis, ke li baldaŭ, iun sabaton aŭ dimanĉon, vizitos min ĉi tie. Nu, gekaraj, tiuj ejoj estas pli bone protektataj ol mezepokaj kasteloj kaj deksepjarcentaj fortikaĵoj. Ne vi decidas pri vizito, aŭ ĉiuokaze vi nur parte, sed ankaŭ mi – ĉar mi devas esprimi mian deziron pri via vizito, pere de letereto (raporto en nia ĵargono) al la estimata honorinda direktoro ... aldonante kopion (kiun vi perletere, nepre per normalpoŝta letero estas sendinta) de via identiga karto.

Hierarĥio

Post funda kontrolo en komputilo (mi supozas) ĉe diversaj instancoj, diversaj hierarĥioj decidas pri via fidindeco kaj allaseblo. Tiam mi ricevos sciigon pri tio, subskribas la decidon de la hierarĥio kaj redonas la dokumenton, por ke ĝi estu gardita ĉe Cerbero (la pordogardist(in)o): ĉiumomente, dumvoje, la dokumento povas perdiĝi. Kaj ... dimanĉe oni ne permesas vizitojn (ĉar ne estas sufiĉe da gardistoj dum la semajnfino) kaj sabate rajtas havi vizitanton nur tiu, kiu dum la tuta semajno estis sen ili. Plie oni rajtas nur maksimume tri vizitantojn samtempe kaj nur tri fojojn en semajno dum bone difinita horaro. Vizitanto ofte unu horon antaŭe devas enskribiĝi kaj pacience atendi enlason sub gvido de afabla aŭ malafabla gardisto. Se vizitanto venas eĉ nur unu minuton post la anoncita horara tempo, li/ŝi ne estos enlasita. Nepre oni lokigas ankaŭ ilin en la suferantaro, ĉar ja „amiko de amiko estas mia amiko!”. Fojfoje ankaŭ okazas, ke la vizitoto ne estas libera (nu ja, neniu estas libera ĉi tie, sed mi celas „libera, disponebla” en sia mallibereco), ĉar oni ĵus esplordemandas lin, aŭ administrumas lin. La justeco ja devas havi sian vojon!

Rubujestro

Koni la regulojn estas treege grave. Ĉiumatene je la 5:45 kun la rubujo (simbolo?!) oni transdonu la „raportfoliojn”, do ĉiujn petojn, mendojn, ktp. Do, kiam mi estis enŝlosita, mi tuj petis (mardon), ke mi ĵaŭdon (la tagon antaŭ la decido de la komisiono) povu legi mian „dosieron”. Mi pensis, ke ĉio do estas en ordo ... sed ĵaŭdon mi ne rajtis dosierumi, ĉar mi tiun matenon ne estis petinta tion! La raportfolioj ja validas nur dum unu tago kaj devas esti transdonitaj en la ĝusta momento. Cetere, se la rubujestro tro rapide forkuras ... vi havas malbonŝancon kaj devas atendi plian tagon.

Pri kio oni pensas tie ĉi? ... se entute pensi oni kapablas! Nepre pri ekstere, nepre pri hejmo, nepre pri edzino, nepre pri geamikoj, nepre ... pri la nekompreneblo kaj nekomprenemo de la „normala” mondo. Oni pensas pri aferoj, kiujn oni normale timas (atendado en stacidomo ktp), sed kiujn oni ĉi tie ... sopiras.

Ĝuu vian nunan liberon, gekaruloj!

Kiu volas ekscii pli pri la vivo kaj farto de Petro Desmet' povas legi lian blogon en la jena adreso: www.ipernity.com/blog/petrodesmet/?lg=eo.