Enkonduko

Enkarcerigo

En la mateno de la 29a de januaro ĉiuj legantoj de la belga ĵurnalo De morgen (La mateno) ricevis blankan paperan sakon, kun presitaj sur ĝi la „10 rajtoj de la arestito”. Kial sur sako? Nu, iom kutimas, ke arestitoj kovras sian kapon per vestaĵoj aŭ ĵurnalo, por ke la publiko ne rekonu ilin, sed papera sako ja estas pli konvena. Unu triono de la personoj, kiuj „loĝas” en belgaj malliberejoj, estas tie sen iu ajn formo de akuzo. Ili estas tie jen ĉar la prokuroro opinias, ke ili povus fari krimon, jen ĉar li opinias, ke ili eble faris krimon kaj povus uzi sian liberecon por forviŝi la spurojn, kiuj estas bezonataj por definitive enkarcerigi ilin. „Vi,” diras la gazeto „vi povus esti la sekvonta, kiu estos arestita. Bone konservu la sakon. Eble vi bezonos ĝin baldaŭ.”

Ĉu troigo? Ankaŭ mi verŝajne pensus tion, se en la pasintaj semajnoj mi ne estus estinta en preskaŭ konstanta skriba kontakto kun persono, kiu troviĝis en la malliberejo sub suspekto, ke antaŭ pli ol 10 jaroj li sekse atencis iun tiam ankoraŭ ne adoltan fraŭlinon. Li ĵuras, ke li estas senkulpa, kaj ĝis nun neniu magistrato povis pruvi la malon. „Kaj tiel longe ke juĝisto ne verdiktas pri ies kulpo, oni supozu lin senkulpa” diras artikolo 6 paragrafo 2 de la Eŭropa Traktato pri la Homaj Rajtoj. Tamen, malgraŭ homaj rajtoj, li estis en karcero dum 6 semajnoj kaj sub ne tre facilaj cirkonstancoj.

Dum la unuaj semajnoj gardisto kontrolas la ĉelon de la suspektatoj ĉiun dekan minuton por konstati, ĉu li aŭ ŝi ne provas mortigi sin. Tio ĉi okazas ankaŭ nokte, ĉiun dekan minuton, per mallonga enŝaltado de la lumo. Ĉu ne ekzistus pli home dignaj kontrolmanieroj? Suspektato ja havas ankaŭ rajtojn. Li ekzemple rajtas vidi sian dosieron, do ekscii, kial oni kulpigas lin. Sed „vidi” oni interpretu tre strikte. Suspektato en Belgio povas vidi sian dosieron, sed li ne rajtas fari iajn notojn.

La viron, pri kiu temas tie ĉi, vi eble konas. Li jen kaj jen verkas por MONATO, ankaŭ ĉi-numere. Li ne havas kialon por prisilenti la fakton, ke li estis enkarcerigita. Li ja deklaras sin senkulpa. Temas pri Petro Desmet', konata lingvisto kaj vortaristo, ŝatata muzikisto, ne nur en la Esperanto-mondo, sed ankaŭ loke. En tiu ĉi numero MONATO publikigas leteron lian el la malliberejo kaj humuran, sed tamen fundan eseon pri la vorto „pudingo”. Bonan legadon!