El mia vidpunkto

Krimaj riĉuloj

Julia Sander (nomo ŝanĝita) estas 40-jara. Antaŭ 12 jaroj ŝi edziniĝis al ĉarma viro kaj naskis du infanojn. Ŝia edzo komence laboris fervore; tiutempe en Germanio ankaŭ por homo sen profesio ne estis granda problemo trovi postenon. Sed tio ŝanĝiĝis kun la ĝenerala ekonomia regreso, kaj kelkajn jarojn poste li perdis sian laborlokon. Tamen, ĉar per sia antaŭa laborado li akiris sufiĉe da rajtoj, dum 5 jaroj li ricevis subvencion el la senlabor-asekuro. La familio povis kovri vivokostojn, precipe kiam Julia post la bebopaŭzo denove laboris partatempe. Sed intertempe draste ŝanĝiĝis ŝia edzo, konstatinte ke oni povas bone vivi ankaŭ ne laborante; per ĉiaj trukoj li sukcesis rifuzi ĉiujn postenojn proponitajn de la laboroficejo. Krome, por financi sian dolĉan neniofaradon, li prenis kreditojn kaj fine akumulis ŝuldojn de plurmil eŭroj.

„Parazitoj”

Julia, kiu diligente laboradis ekde sia 16a vivojaro kaj same diligente ŝparis monon, devis konstati, ke ŝia edzo estas mallaborema kaj finance neniel zorgadas pri la familio. Ŝi prenis sian ŝparitan monon por asekuri siajn du infanojn, tiel ke en okazo de bezono la asekuro povos financi lernadon de profesio aŭ studado. Intertempe pro tia misuzado, kian praktikis la edzo de Julia, oni draste reformis la socialasekurojn, por trafi la „parazitojn”. Ellaboris la planon direktanto Hartz [harc] de la aŭtomobil-firmao Volkswagen [fólksvagen]; laŭ li oni nomas ĝin „la Hartz-reformo”. Sekve la edzo de Julia ne plu ricevis ŝtatan subvencion, ĉar la koncerna instanco malkovris, ke la familio ja posedas ŝparitan monon (la porinfanajn asekurojn). Ĝi postulis, ke la familio foruzu tiun monon; nur poste ĝi povus denove ricevi subvencion.

Regreso

Dua scenaro: Karl Purke (nomo ŝanĝita) pensiiĝis en 1991. La ŝtata pensio (praktike la pinte ebla) sufiĉis nur por kovri la kurantan koston por loĝado, elektro, hejtado ktp. Sed, laŭ ĉiama konsilo registara, li ŝparis dumvive monon por pensia aĝo, du vivasekurojn. Tiun monon li uzis por privataj pensioj por si mem kaj sia edzino. Laŭ la kalkuloj la geedzoj povos teni proksimume sian ĝisnunan vivnivelon. Sed dum la postaj jaroj ne nur ne altiĝis la ŝtata pensio, sed male reduktiĝis, kaj krome ili devis elspezi pli kaj pli da mono por pli altaj kotizoj por san- kaj fleg-asekuroj. La privata pensio konsistas el du komponantoj: garanti-pago ĉiumonata kaj pago el la profito de la asekuro. Tiu parto de la privata pensio devus kreski, kiam prosperas la ekonomio. Sed, ho ve! Pro la ekonomia regreso dum tri sinsekvaj jaroj tiu pago malpliiĝis, tiel ke dum jam pli ol tri jaroj la geedzoj havas 300 eŭrojn malpli – mono, kiun ili bezonas por nutraĵoj dum ĉirkaŭ duona monato. Tamen, geedzoj Purke ne devas malsati, ĉar ili estas inter la bonstataj pensiuloj. Ke la situacio tamen ĉagrenas ilin, ĉar ili ne plu povas teni sian kutiman vivnivelon, tion oni ja povas kompreni.

Similajn sortojn kiel Julia Sander kaj Karl Purke havas milionoj da germanoj, el kiuj multaj vivas eĉ multe pli mizere. Ili perdis la fidon je ŝtato kaj registaro, kiuj dum jardekoj asertis ekzemple: „La (ŝtata) pensio estas sekura!” Ili spertis krome, ke ŝparado por eviti financajn riskojn estas punata de la ŝtato.

Fraŭdoj

Kaj nun okazis, ke oni malkovris unu post alia gigantajn financajn skandalojn en grandaj germanaj entreprenoj, nelaste ĉe Volkswagen. Kaj, kia paradokso, ĝuste direktisto Hartz estis inter tiuj, kiuj fraŭdis el sia entrepreno. Li ricevis altan monpunon, sed tiun li povis pagi senprobleme, same kiel multaj aliaj, kiuj enkasigis milion-salajrojn. Neniu el tiuj direktistoj devas vivi mizere. Kulmine nun dungito el granda banko en Liĥtenŝtejno perfidis al germanaj instancoj, ke tie miloj da germanaj riĉuloj deponis siajn milionojn preter la impostoficejo. Temas pri pli ol 200 milionoj da eŭroj, kiujn ili devus pagi al la germana ŝtato. Grandan parton de ili nun atendas ne nur repago de imposto, sed ankaŭ grandaj punoj, ĝis karcero.

Sed kion pensas pri ĉio ĉi ordinaraj civitanoj? Homoj kiel Sander kaj Purke sentas sin ekspluatataj de la ŝtato kaj kun kreskanta furiozo devas vidi, ke kapitalistoj ekspluatas la ŝtaton. La situacio en Germanio, kiu fieris pri sia „sociala merkatekonomio”, por multaj fariĝis horora. Ili demandas sin, kial milionuloj, kiuj ja vivas lukse, tamen krimas, fraŭdante la ŝtaton. Por kio ili uzas tiun ŝtelitan monon? Kie restas la solidareco tiom necesa en demokrata socio? Kaj ili demandas sin, kial oni ne punas ankaŭ malmoralajn ŝtatojn kiel Liĥtenŝtejnon kaj Monakon, kiuj helpas germanajn krimulojn, je propra profito?

Perdita fido

Jes, estas eta konsolo, ke nun senskrupulaj impostfraŭduloj ne plu povas esti certaj, ke oni ne malkovros iliajn krimojn. Sed estis nur hazardo, ke iu homo en la „impostparadizo” ne plu eltenis tiun maljustaĵon kaj informis germanajn instancojn. Cetere, ne estas nura germana problemo: la informinto denuncis ankaŭ milionulojn en Usono, Italio, Francio, Aŭstralio kaj Britio. Eble la nuna skandalo almenaŭ efikos, ke oni sisteme malebligos impostkrimadon. Tiam eble iom post iom la ŝtatoj reakiros la perditan fidon de siaj ordinaraj civitanoj.