Spirita vivo

TEOZOFIO

Spirituala materialismo

Kiel la subskribo „la redakcio” montras, teozofoj proponas sian laboron sen atentigo pri aŭtoro: ne gravas personoj, gravas la temo. La jena teksto estas ĉefartikolo el Theosofie, trimonata gazeto pri teozofio. La tri teozofiaj celoj (de la Unuiĝinta Loĝio de Teozofoj) estas: la formado de kerno de Universala Homa Frateco, sen distingo de raso, kredo, sekso, personaj cirkonstancoj aŭ direkto; la kompara studo de malnovaj kaj modernaj religioj, filozofioj kaj sciencoj kaj la montro de la graveco de tia studo; la esploro de la nekonataj naturleĝoj kaj la psikaj kapabloj en la homo.

Gravaj elementoj de la teozofia doktrino estas la sepobla konsisto de la homo, la reenkarniĝo, la ideo de karmo kaj la cikleco de la kosmo, la vivo kaj la homara evoluo.

La fido estas oazo en la koro,
kiun neniam atingos la karavano de la pensoj.
Kahlil Gibran

Pli ol iam antaŭe estas en nia socio granda malsato je spiriteco, je instruoj kaj instrukcioj, kiuj faros nin fine feliĉaj. Sed ĉu ni vere scias, kion spiriteco implicas? Ekzistas tiom da kursoj kaj lernejoj, tiom da „spiritaj” ideoj kaj teknikoj, ke preskaŭ estas io absurda kaj ankaŭ io profunde bedaŭrinda en la konfuzo de ĉi tiu „nova epoko”. La fakto, ke la vorto „spiriteco” estas volonte uzata en ĵurnaloj kaj popularaj televidprogramoj, kvazaŭ ĉiuj komprenus kio ĝi estas, jam estas indiko ke nia kulturo estas spirite fremdiĝinta. Kiam io iĝas populara, kiel okazas nun kun spiriteco kaj esoteraĵoj, ĝi devas ja perdi sian esencan signifon, ĉar spiritaj principoj ja estas netaŭgaj por amaskomunikado. Kiam difinitaj ideoj estas prezentataj kiel spiritaj instruoj, tio ankoraŭ ne signifas ke ili ankaŭ estas spiritaj. Kaj inverse: kiam vera spiriteco estas proponata, ne sekvas aŭtomate ke ankaŭ ĉiu aprezas kaj akceptas tiun proponataĵon. Oni ja estu kapabla rekoni la spiritan kiam ĝi prezentas sin kiel tian. La realo tamen estas, ke homoj interesataj pri spiriteco ne ĉiam scias, kiel distingi tion kio estas vera de tio kio estas falsa. Tiel, unu el la plej grandaj miskomprenoj estas, ke ni povus sen tro multa peno atingi spiritan progreson. Artikolo pri Meditado kaj Memstudo rimarkigas pri tio jenon:

„Ĉu la historion ni ne konas sufiĉe longe por esti skeptikaj kontraŭ lernejoj kiuj tro multe kaj tro rapide promesas dum ni scias, ke tio en neniu kampo de nia vivo funkcias? Ĉu ni irus aŭskulti muzikiston kiu laŭte anoncas ke en unu semajno li ludigos nin violonĉelon same bone kiel Casals [Kazals]? Ĉu ni prenus lin serioze? Kial ni do lasus nin misgvidi sur la plej sanktaj terenoj? Ĉu pro nia malpacienco, nia sento de senvaloro, ia ektimo pri fiasko? Tiuj demandoj reĵetas nin al ni mem. Tiel longe kiel homoj deziras ion kontraŭ nenio, monon sen labori, scion sen studado, povon sen kompetento, virton sen iu ajn formo de asketismo, miloj da pseŭd-inicaj centroj ekfloros, kiuj la veran sekretan lingvon de la ‚teknikistoj de l' o sankta’ imitos.”

Vera spiriteco estas ekstreme demokrata. Tio volas diri ke neniu estas jam antaŭe, surbaze de raso, kredo, sekso aŭ aliaj personaj cirkonstancoj, ekskludita de spiriteco. Tio kompreneble ne signifas, ke spirita pado ne estas ligita al „aristokrataj” kondiĉoj, en tiu senco ke ĝi postulas de la disĉiplo malvolvi paŝo post paŝo difinitajn „noblajn” kvalitojn. Tio signifas ja ke neniu povas esti devigata aŭ malhelpata observi tiujn kondiĉojn. Cetere: ne eblas trudi al si mem pli spiritan vivon. Kiel do iu alia povus devigi nin? Ne estas komisiono kiu decidas, kiu jes kaj kiu ne rajtas ekpaŝi sur spirita pado. Sian taŭgecon kaj maturecon nur ĉiu homo mem difinas.

Vera spiriteco do neniun anticipe ekskludas. Ĝi tion eĉ ne kapablas, same kiel la suno ne povas rifuzi brili por ĉiu egale. Sed ĉu ĉiu lumserĉanto estas preta elpaŝi el sia propra ombro? La demando eĉ estas, ĉu ĉiu serĉanto nepre serĉas lumon? Ofte oni ne sopiras spiritecon, sed aliajn aferojn, kiel certaj psikaj povoj, apartaj fortoj aŭ unikaj „mistikaj” spertoj. Oni deziras „aparteni al io” aŭ „ion travivi”, kaj nepre tuj. Ĉu temas pri kontakto kun anĝeloj, adeptoj, dio aŭ la propra supera memo, oni serĉas iun aŭ alian „travivaĵon” kiun aliaj homoj ne konas. Oni iel deziras kontentigon de la persona egoo. Nia motivo ofte ne estas spirita, sed mi-direktita. Tio tamen ankoraŭ ne estas dramo.

Jen la homa kondiĉo: ni fakte estas miksitaj estaĵoj. Niaj motivoj neniam estas centprocente puraj, kaj niaj konsideroj estas laŭdifine mankhavaj. Ni nur provu konsciiĝi pli bone pri tio kio nin movas. Tiu modesteco atestas pri pli da spirita kompreno ol pensi ke ni jam alvenis antaŭ ol ekiri. Jen okazintaĵo kiu amuze ilustras tiun senripozan serĉon sur la spirita bazaro: En usona zen-centro instruisto estis invitita por doni kurson. Ĉe la pordo virino plendis kontraŭ biletkontrolanto: „Mi pagis 100 dolarojn por esti iluminita. Mi volas nun tujan redonon de mia mono.” Sed iluminiĝo kaj mono havas nenion por fari kune. Spirita riĉo ne akireblas en kursejo aŭ sur foirego.

Ĉar nia kulturo estas tiom superregata de materialismo kaj do havas malmultan spiritan kaj etikan edukon ofertebla, la pliparto de la homoj ne scias, kiel disigi la lolon disde de la tritiko. Estas do kompreneble, ke multaj serĉantoj faltrafas en la akvokirliĝon de spirituala materialismo kaj psiĥismo, precipe kiam la sola provilo estas ilia propra „sento”. Ĉar pensado estas nespirita. Oni ne plu pristudas kaj prirezonas la aferojn; ne, oni „sentas ke estas bone”. Spiriteco, ja prave, estas pli ol la intelekto, sed tio ne signifas ke ĉio kio ne estas intelekta do aŭtomate estas spirita. Se ni fidas nur al nia persona sento kaj krom tio ne uzas aliajn, pli objektivajn direktivojn, pli-malpli frue ni eliros trompitaj. La problemo estas ja, ke ni ĉiusekunde „sentas” malsame kaj ke ne ĉiu „sentas” la samon. Fundamentalistoj kaj teroristoj „sentas” ja ankaŭ, ke ili iras laŭ la ĝusta pado. Sen la konduko de la Racio la sento ne povas esti sekura gvidanto. El tio ne sekvas ke spiriteco ekskludas la senton. Niaj sentoj estas esenca elemento de nia homeco. Ni ne povas funkcii sen sentoj. Ni nek negu nek forpremu niajn sentojn, sed ni lernu ilin kompreni. Ni ankaŭ ne forgesu ke estas diversspecaj sentoj. Estas personaj kaj transpersonaj sentoj, kaj tiuj lastaj neniam estas malraciaj, eĉ ne kiam ili superas la racion. La eminenta budhisto Bhikshu Sangharakshita iam diris: „Ni devas nin gardi kontraŭ la ofta eraro supozi ke per mistiko estas aludata io neracia kaj nelogika. Kiel T.S. Elliot cinike rimarkigas: antaŭ ol oni povas transgrimpi la intelekton, necesas unue posedi intelekton.”

Tamen ni vidas, ke la pli multaj Novepok-aj filozofioj prezentas nur metodojn por senti sin pli sane, por senti sin pli komforte en la revoj de sia iluzia egoo. Sed la lakmusa testo de vera spiriteco estas ĝuste ĝia senkompromisa povo liberigi nin de tiu iluzio, ne tuj, sed kiam ni pro interna bezono konscias ke ne estas alia eblo.

La redakcio.