Leteroj

Tri regionoj: kelkaj precizigoj (3)

Belgio estas interesa lando kun siaj malfacilaĵoj pri religio, lingvo kaj disdono de la prospero. Ĝis nun la belgoj sukcesis solvi siajn problemojn sen sangoverŝo. Tio estas prifierinda. Tamen mi estas iomete ŝokita de la frazo de Ivo Durwael „oni povas kompreni la acidan sintenon de la flandroj, kiuj sentas sin melkitaj” (MONATO 2010/8-9, p. 6). Li parolas nur pri la diferencoj inter la nordo kaj la sudo, sed ekzistas ankoraŭ pli grandaj diferencoj inter la okcidentaj kaj la orientaj provincoj de Belgio. La orienta provinco Limburgo estis ĉiam malbone traktata kompare al la okcidentaj kun iliaj grandaj urboj. Ili havas havenojn, la sudaj kaj orientaj provincoj ne. Similas iomete al Kroatio kaj ĝiaj najbaroj.

Ivo Durwael ne parolas pri la vera regado de la monfluoj. Kelkaj familioj kaj profitgrupoj uzas la romantikan bildon de la maljuste traktata Flandrio por nun akiri la povon. Preskaŭ ĉiuj amaskomunikiloj en Flandrio estas en la manoj de tiu malgranda grupo. Ili uzas la lingvon por organizi la landon kaj per ĝi la disdonon de la prospero. Ili sukcese akiris pli da regado super la monfluoj. La frapfrazo estas: kion Flandrio faras, tion ĝi faras pli bone ol Belgio. La mono por grandaj publikaj laboroj estas jam en iliaj manoj.

Lingvo – kiel religio aŭ haŭtkoloro – ne estas bona bazo por organizi landon. Pli bone estus, se la registaro okupus sin pri veraj problemoj de la homoj: la kvalito de la aero, akvo, nutraĵoj. Se oni koncentrus sin je la veraj problemoj, la respekto kaj la kunvivo inter la homoj havus pli da ebloj.