Libroj

Klara kaj amuza haŝio

Mi uzis en la titolo la PIV-an vorteton „haŝio” por atentigi Ŝerpijo-sama, ke Esperanto havas terminon por indiki (japanajn kaj alilandajn) manĝobastonetojn. Mi ĵus legis la broŝureton La japana lingvo kaj ĝia skribo kaj legis ĝin per akraj okuloj, ĉar mi ja estas japanologo, kaj plie eĉ vivas kun japana edzino (mi opinias iom ĝena diri, ke mi „havas” edzinon).

Mi mem jam ofte spertis, kiel terure malfacile estas klarigi la japanan lingvon, kaj resumi ĉiujn nekredeblajn teruraĵojn en unu horo, kaj tiam ankoraŭ esperi, ke la aŭskultantoj komprenu pli ol duonon de via babilaĵo. Mi pensas, ke Cherpillod sukcesis. Kompreneble, estas diversaj eldiroj, pri kiuj oni povus diskuti, kiuj estas nur duone veraj ... sed estus torturaĵo detaligi ilin! En kelkaj lokoj, tamen, la aldono de nuancigo estus dezirinda. Cherpillod skribas, ke „la japana lingvo havas nenion komunan kun la ĉina” ... Pli bone estus: „la japana parollingvo ...”. Plie, li devus akcenti, ke li rigardas la aferon per okcidentaj okuloj, ĉar apliko de terminoj kiel prezenco kaj preterito estas diskutinda, kiel ankaŭ la rifuzo de futuro al la lingvo. Iuj lernolibroj vidas futuron, kaj ili minimume pravas tiom, kiom la prezenco-malkovremuloj. Se vi ne estas faka lingvisto, tiam forgesu miajn rimarkojn, kaj kredu senreziste la tekston de la broŝureto.

André Cherpillod: La japana lingvo kaj ĝia skribo. Eld. la aŭtoro, Courgenard, 2009. 12 paĝoj vinktitaj.