Poezio

Elegio

Ŝi mortis kiel lanta sunsubiro;
Vivon ŝi spertis, buntan kaj penigan,
Jaron de gajno, perdo, kaj akiro.
Ŝi mortis, kaj kun ŝia mort' dolora
Forpasis ne nur kara la fratino
Sed ankaŭ ero de trezor' memora:
Nia juneco, nia hejm', Patrino;
Hispanaj memoraĵoj, portugalaj,
Militaj jaroj en la Nord' severa;
Jen bonaj tempoj, jen amaraj, malaj,
Esper' trompita, kaj plezuro vera–
Tro kurtaj tamen jaroj de kontento
Kaj je la fino, longa pun' sufera
Portata kun rezigno kaj konsento.
Preĝojn kaj larmojn niajn ŝi ne volis
Nek liturgi' okazis, nek lamento;
Nur en kunest' de famili' amita,
Foli' falanta, kaj aŭtuna vento,
Kiam forpasis nia Margarita.