Mi ĵus legis la redaktitan, kaj supozeble plibonigitan version de mia artikolo Malkonsento pri landlimoj, nun titolita Ankaŭ paco konas siajn (land)limojn (MONATO 2013/11, p. 6) kaj mi ege surpriziĝis, ke (laŭ la redaktaĵo) la loĝantoj de Ĝibraltaro interesiĝas pri la divido de Irlando. La publikigita versio vortiĝas tiele: „Tamen, en Ĝibraltaro, oni pli-malpli akceptas la dividon de la t.n. Verda Insulo ...”

Fakte mia originala teksto tiele vortiĝas: „Kompreneble, la plimulto de la loĝantoj de Ĝibraltaro, kiuj decidis en referendumo, ke ili volas resti britoj, kaj la nordirlandanoj kaj ŝtatanoj de la Respubliko, kiuj kun pli aŭ malpli da entuziasmo akceptis (almenaŭ provizore) la aktualan situacion, ne rigardas ĝin kiel krudan koloniismon, sed kiel nerezisteblan decidon de la majoritato. Tamen, ĉar konstante pliiĝas la nombro de infanoj de la nordirlandaj familioj, kiuj elektas irlandan naciecon, la tieaj demografiaj ŝanĝoj povos iutage estigi respublikistan plimulton, kaj do eventualan unuiĝon de la insulo.”

Mi supozas, ke la bonaj ĝibraltaranoj tute fajfas pri la disdivido de Irlando. Supozeble, ili jam havas sufiĉe da propraj problemoj – sen mencii la najbarajn hispanojn.

Garvan MAKAJ'

Irlando

Tiu ĉi artikolo povas esti libere kopiita aŭ tradukita por nekomercaj celoj, se oni mencias la fonton: Artikolo de Garvan Makaj' el MONATO (www.monato.be).

Lasta adapto de tiu ĉi paĝo: 2020-07-07