Noveloj

Ĉirkaŭbraku arbon!

Viro havis en sia ĝardeno tre altan kaj dikan arbon. La arbo estis bela, eĉ belega. Ĝi ombris la plej grandan parton de la ĝardeno kaj eĉ parton de la strato ekster la ĝardeno, io, kio plaĉis al veturigantoj, kiuj restadigis siajn aŭtomobilojn ekster la barilo de la ĝardeno, en la malvarmiga ombro de la belega kaj grandega arbo.

La viro, kiu loĝis en la domo situanta en la ĝardeno, eĉ amegis tiun belegan arbegon. Kaj ĉiuj en la sama strato amis la arbon. Ĝi estis do arbo amata, kaj tio ne povas esti malbona.

Pasis la jaroj, tio ofte, fakte ĉiam okazas, kaj la arbo fariĝis eĉ multe pli grandega. Kaj, mi supozas, ke mi ne bezonas diri tion al vi, sed tiu grandega arbego eĉ tre soifis, kaj soifantoj trinkas akvon. Do, la giganto trinkegis ĉiun guton da akvo troviĝanta en la ĝardeno. Nu bone, sed montriĝis baldaŭ poste, ke tio tamen ne estas bona, ĉar forvelkis kaj mortis ne nur la gazono, sed ankaŭ ĉiuj arbustoj kaj floroj.

La kompatinda viro vere ne sciis, kion nun faras saĝulo. Ĉu mortigi sian amikon, la grandegan arbegon? Ne, tion ne faras bonulo. Oni ne mortigu! Kaj cetere, la veturigantoj treege ŝatas la aŭtomobilrestadigejon sur la strato tuj ekster la ĝardenbarilo.

Do, iom post iom la tuta ĝardeno estis formortinta. Kaj neniu rajtas mortigi. Vivis nur la grandega arbego, kaj la malesperanta viro estis vidata de siaj genajbaroj akvumi per fleksebla ĝardena tubo el plasto sian bonan amikegon. La arbo vivis ankoraŭ longe kaj feliĉe. Sed iun nokton blovegis kaj la kompatinda kaj senhelpa arbego perdis kvar el siaj fortaj branĉoj. La ventego portis la dikegajn branĉojn tra la aero kaj faligis ilin sur unu el la aŭtomobiloj, kiuj estis restigitaj tie ekster la barilo de la ĝardeno. Bedaŭrinde okazis granda damaĝo al la aŭtomobilo. Estis decidite de tiuj, kiuj regas, ke la arbego ne plu rajtas daŭrigi sian vivon. Vi, miaj gelegantoj, certe miras, ke iuj rajtas tiel decidi pri la rajtoj de aliaj, sed bedaŭrinde tiuj, kiuj regas, permesas al si decidi la sorton de aliaj. Espereble post cent aŭ ducent jaroj ni homoj estos almenaŭ iomete pli inteligentaj.

Venis iu viro, kiu prezentis sin kiel arbokuraciston. Li ekzamenis la arbegon kaj konstatis, ke ĝi tre terure suferas de iu terura malsano, eĉ fimalsanaĉo. Do, iun tagon alvenis du viroj kun grandegaj motorizitaj segiloj. La viro, kiu posedis la arbegon, emocie adiaŭis sian grandegan amikegon, kaj la arbego same emocie adiaŭis sian multe malpli grandan amikon. Tamen la malpli granda amiko, tiu estas la viro loĝanta en la domo en la ĝardeno de la grandega arbego, ne estis tre malgranda, kvankam li kompreneble estis multe malpli granda ol la arbego.

Unu viro grimpis supren al la supro de la arbego kaj per sia segilo forsegis malgrandan pecon de unu el la supraj branĉoj. Tio ege doloris la arbegon, kiu ne sciis kiel defendi sin. La branĉopeco falis malsupren ĝis la tero. La alia viro portis ĝin al granda ŝarĝaŭtomobilo malplena, sed la plano estis ke ĝi kiom eble plej baldaŭ pleniĝu!

La viro, kies arbego ĝi estis, ne povis ion ajn fari por helpi. Kun larmoplenaj okuloj li pensis pri tempoj pasintaj, antaŭ ducent aŭ eble nur cent jaroj, kiam oni punis tiujn, kiujn oni ne plu amas, se oni entute iam ajn amis ilin, unue forhakante per adzo la brakojn, tiam la gambojn, kaj fine ankaŭ la kapon. Nun oni ankoraŭ tion same faras, sed forsegante unue la kapon. Ĉu io ŝanĝiĝis, ĉu ni intertempe fariĝis almenaŭ iomete pli bonaj, jen grava demando respondinda.

La laborego estis, pro la motorizitaj segiloj, fakte segilegoj, tre bruega. Certe tio ne plaĉis al la genajbaroj, kiuj estis devigataj resti interne de sia domo, ferminte ĉiujn siajn pordojn kaj fenestrojn!

Kelkajn horojn poste, eble kvar aŭ ses, la laborego estis finita kaj la arbego mortinta. Benu ĝin! La viro en la mortinta ĝardeno povis nun, la postan tagon, komenci sian laboregon. Li devis ekde nun eksemi novan gazonon, planti novajn florojn, arbustojn ktp. Pasis la jaroj. La ĝardeno refoje kreskis. Aperis floroj, staŭdoj kaj arbustoj. La viro, kiu loĝis tie, fariĝis iom post iom multe pli feliĉa. Li iris de planto al planto, parolante kun ĉiu el ili. Iun matenon, kiam li parolis kun iu el la arbustoj, kiu estis tre belega, li subite ekploris. Li estis konstatinta, ke la spirito en la arbusto estas tiu sama, kiu antaŭ jaroj elligniĝis el la granda giganta arbego. Nun ĝi, je la grandega ĝojo de ambaŭ, enligniĝis en la plej belegan arbuston de la ĝardeno!