Leteroj

Plorinde konsterna

La katalogo de pretekstoj de Franz-Georg Rössler (MONATO 2016/01, p. 14) por blindiĝi kaj surdiĝi, kiam homoj estas persekutitaj de milito, estas plorinde konsterna. Lia longa fiargumentaro malbone kaŝas rasisman fonon, kaj mi do opinias neutile respondi kaj limigas min al kelkaj faktoj.

La landoj Sirio, Irako, Afganio neniam estis elmigraj landoj, antaŭ ol militoj tie ekflagris (kaj estus multo por diri pri la kialoj de tiuj militoj). La islamaj elmigrintoj, kiuj serĉis laboron en Eŭropo, venis el Magrebo kaj Turkio.

Sirianoj, irakanoj, afganoj fuĝas pro milito kaj ĝiaj nepriskribeblaj teruraĵoj. Ili ĉiuj estus feliĉegaj tuj reiri en sian landon, se morgaŭ iel povus tie estiĝi paco.

La plejparton de la fuĝantoj akceptas la najbaraj islamaj landoj: Libano, kies loĝantaro estas malpli ol 5 milionoj, akceptas 1,5 milionojn, eĉ se ni ne kalkulas la palestinajn; Jordanio akceptis preskaŭ unu milionon por ok milionoj da loĝantoj; Turkio 1,7 milionojn; Irako, malgraŭ sia propra katastrofa stato, 400 milojn. La Alta Komisariato pri Rifuĝintoj de UN en tiuj landoj bezonas grandan financan helpon, petegas ĝin de okcidentaj landoj kaj ricevas nur oneton da ĝi. Iuj eŭropaj landoj ne nur malakceptas rifuĝintojn ĉe si, sed zorge kudras siajn poŝojn por ne elirigi monon por ili, kiam ili estas for.

Aldone, mi tamen ne povas deteni min rimarkigi, ke post 700 jaroj (ĉirkaŭ 35 generacioj!) en Andaluzio la invadintoj ne plu estis araboj, sed hispanoj. Se ne, la hungaroj reiru al siaj aziaj stepoj, kaj la francoj mi ne scias kien.