Aktuale

TAGLIBRO DE L' MILITO

Letero el Moskvo

Jen denove kortuŝa letero de la legantino en Moskvo, kies unuaj kontribuoj jam aperis en la aŭgusta-septembra numero (2022/013172.php).

Moskvo, la 2an de oktobro

Ĉi-foje mi provos ne enuigi vin. Mi pensas, ke vi interesiĝos, ĉar la venontaj eventoj estos mondskuaj. Jes, vi verŝajne divenis. La loĝantaro de Rusio prepariĝas por nuklea „atako”, ne por nuklea milito, ĉar tio estus tro timiga por la loĝantaro.

Mia cerbo jam estas laca de surpriziĝoj kaj ŝokita de la novaĵoj. Mi faris provizon de akvo en la domo, pakis vestaĵojn kaj enskribiĝis por la aĉeto de kalia jodido (nun ĝi ne haveblas en apotekoj).

En la gazetoj estis skribite, ke je la ĝusta horo de nuklea danĝero, ĉio estos anoncita al ĉiuj en radio kaj televido. Sed mi ne komprenas, kion faru tiu, kiu estos survoje, aŭ sen radio. Mi ne kredas, ke iu pensos pri tiuj. Kaj se nuklea fungo kaptos min hejme, mi ankoraŭ ne decidis, ĉu mi devas savi min en la apartamento, aŭ provi eniri la subteran garaĝon, sur kiu 22 etaĝoj de mia domo povas kolapsi ... Por nia prezidanto lia propra vivo kaj tiu de aliaj homoj estas polvo. Li ne bedaŭras kaj ne timas.

Putin pretas mortigi ĉiujn

Mi jam lacas zorgi kaj timi, kaj mi nur kun intereso rigardas la venontajn du-tri monatojn, ses monatojn. Mi pensas, ke Putin estas preta mortigi ĉiujn homojn – ukrainojn, rusojn, britojn, usonanojn, japanojn – per ĉiuj rimedoj disponeblaj al li. Li malamas la mondon, kaj ne povas permesi al aliaj vivi.

Mia vivo, kaj ankaŭ la vivo de miaj proksimuloj kaj amikoj ne estas en mia potenco. Kelkaj estos mortigitaj, kelkaj pluvivos.

Ĝenerala mobilizado

Dum preskaŭ dek tagoj Rusio estis en febro. Multaj konatoj fuĝis el la lando. Aliaj kaŝas sin kaj decidis ne militi, eĉ se ili estus senditaj en malliberejon. Mi fieras, ke mia ĉirkaŭo montriĝis tiel nekonformisma, preta agi kontraŭ danĝero.

Kelkaj el miaj malproksimaj amikoj turnis sin al mi por konsiloj, kiel plej bone eviti mobilizadon. Jes, kaj mi mem afiŝis informojn en sociaj retejoj kaj dissendolistoj, kiaj ŝancoj ekzistas, kial ne indas batali.

Estas viro, kiu laboras partatempe ĉe ni, li estas 40-jara kaj havas tri malgrandajn infanojn, sufiĉe simpatia homo. Demandite, ĉu li militos, li diris: „Mi havas tri malgrandajn infanojn, sed se la Patrujo vokos, kompreneble, mi iros.” Kial necesas mortigi ukrainajn infanojn, li ne komprenas. Sed li asertas, ke la Patrujo pli bone scias, kion li devas fari.

Alia amiko havas handikapitan edzinon, kiu dependas de li. Laŭ la leĝo, li ne devas servi, sed li estas devigata kolekti amason da nekompreneblaj atestiloj. Ŝajnas al li pli facile iri kaj militi, ol kuri kaj stari en vicoj kaj pagi por advokato. Li ricevis du tagojn por kolekti dokumentojn, sed ne sukcesis. Post du tagoj li devos forlasi sian handikapitan edzinon kaj ekmilitservi.

En la novaĵoj kaj komunikiloj en Rusio oni ankoraŭ sufiĉe multe parolis ĉi-semajne pri la pafado ĉe la armea registriĝo kaj aliĝa oficejo de Ust-Ilimsk. Simpla laboristo Aleksandro Zimin, juna ulo, tre maltrankviliĝis pri amiko, kiu estis devigita iri al la varba stacio, kvankam li ne militservis kaj ne estis submetita al servo. Kiam la armea komisaro rifuzis lasi iun iri hejmen, Aleksandro Zimin diris: „Nun ĉiuj iros hejmen”, kaj pafis al la armea komisaro.

Persono, kiu rifuzas iri por mortigi dum la „speciala operaco”, devos esti en malliberejo dum 10 jaroj. (Putin ĵus kreis tiun leĝon.) Aliflanke, al malliberuloj estas promesite esti liberigitaj, se ili partoprenos en la operaco.

„Ĉiuj viroj volas iri al la fronto”

Hodiaŭ mi parolis kun mia plej ŝatata laktovendistino. Ŝi kutimis labori en alta posteno en la ministerio, sed ŝia edzo mortis. Kiam estis tempo por pensio, kaj ŝi ne volis sidi hejme, ŝi entreprenis vendi lakton. Ŝia budo estas sufiĉe malproksime de mia domo, kaj mi malofte vidas ŝin, sed estis agrable paroli kun ŝi fojfoje, ĉar ankaŭ ŝi naskiĝis en Ukrainio. Ĉi-foje ŝi frapis min ankaŭ per siaj pensoj. Ŝi diris, ke hodiaŭ la vetero estas bona kaj multaj homoj eliris promeni kaj aĉetis lakton. Mi respondis, ke honestuloj ne povas esti sur la strato: ili devas aŭ eskapi aŭ kaŝi sin, aŭ jam estas en malliberejo. Ŝi milde kontraŭis min. Ŝi diris, ke ĉiuj viroj volas iri al la fronto, sed ke ili simple ankoraŭ ne estas alvokitaj. Kaj ke ukrainoj malamas rusojn, kaj tial ni devas militi. Mi estis surprizita. Ŝi venas el Ukrainio, kaj kiu pli bone ol ŝi povas koni ukrainojn? Ŝi aldonis, ke ŝi ofte rigardas televidon kaj estas informita pri ĉiuj novaĵoj.

Tiu ekzemplo estas klasikaĵo de tio, kio okazas en Rusio. En la televido ĉe ĉiuj kanaloj oni parolas de mateno ĝis nokto pri la kruelaĵoj de ukrainoj. Sekve oni mem estas subkonscie pretaj mortigi aliajn homojn laŭ ordono de Putin, kaj tio vekas brutalecon.

Patrinoj kaj avinoj por la milito

Viroj estas pli moderaj kun siaj deziroj. Ili komprenas, ke ili pagos por la postuloj de siaj edzinoj per sia vivo, sed ili iras. La urbestro de Vorkuta, Jaroslav Ŝapoŝnikov, diris en intervjuo, ke, laŭ liaj observoj, pli ol 10 % de soldatoj venas al la milito pro sia edzino.

Fojfoje temas ne pri edzino, sed gepatroj. Mi scias de amiko mia, ke liaj gepatroj postulas, ke li militu, kvankam li kategorie ne volas. Liaj gepatroj povus denunci lin. Mi konas rakontojn de pilotoj, kiuj devis eksedziĝi, ĉar ilia edzino postulis partoprenon en la milito.

Mensogoj, mensogoj

Surprize, estas la maljunulinoj – patrinoj kaj avinoj – kiuj fariĝis aktiva elektantaro de Putin kaj insistas pri murdoj. Tiuj, kiuj devas ŝati kaj kreskigi la vivon, forbruligas ĝin. Parte, estas malfacile kulpigi ilin pri io alia ol stulteco kaj primitiva pensado. Dum 20 jaroj ne ekzistas sendependa televido en Rusio. Dum 20 jaroj virinoj, bezonantaj partoprenon en la publika vivo, spektas venenajn programojn el kvin diversaj kanaloj, ĉiuj financataj de Kremlo. La salajro de la ĉefa anoncisto de la lando, Vladimir Solovjov, estas taksita je multegaj miloj da dolaroj monate. Sed virinoj diras, ke li valoras la monon. Ĉiuj sendependaj kanaloj estas delonge detruitaj. Sur la kvin ceteraj kanaloj oni rakontas al virinoj pri la abomenaĵoj de la ukrainaj faŝistoj. Virinoj ne havas antidoton, ili ne komprenas, ke oni mensogas al ili sur ĉiuj kvin kanaloj. Kaj ili ne havas aliajn fontojn de informo pri la socio.

Pro la stulteco de ĉi tiuj por-putinaj virinoj, rusaj kaj ukrainaj viroj pagos per sia vivo. Virinoj ploros kaj malĝojos, sed kiam ili rimarkos siajn tragediajn erarojn, estos tro malfrue. Kaj iuj eĉ ne rimarkas tion, ĉar ne ĉiu cerbo povas pritrakti ĝin.

Post la mobilizado la nivelo de angoro en Rusio pliiĝis de 37 % ĝis 65 %, do preskaŭ duobliĝis. En la plej malfacilaj tempoj de kovimo, ĝi fluktuis ĉirkaŭ 30 %. Milito maltrankviligas la psikon. Ekde majo rusoj komencis preni duoble pli da sedativoj, kaj nun, verŝajne, ĉi tiu nivelo pliiĝis pluroble.

Centmiloj mortos

Homoj povus esprimi sian malkonsenton, seniluziiĝon kaj agreson per paca kunveno. Sed ne en nia lando. En la unua tago post la anonco de la mobilizado, grupetoj de malkonsentuloj alvokis homojn veni al la urbocentro kaj montri sian civitanan pozicion per procesio. En ĉi tiu tago, mi estis devigita resti en la laborejo, sed kiam mi preterpasis la renkontiĝejon irante hejmen, mi vidis kvin malplenajn policistajn kamionojn kaj multajn policanojn, kiuj enŝlosis protestantojn en ili.

Laŭ la ministro de defendo, 300 000 homoj estis vokitaj al la armeaj registrado- kaj rekrutado-oficejoj. Sed iuj precizigas, ke la entuta nombro de rekrutoj verŝajne varias de 1 miliono ĝis 4 milionoj.

Mi renkontas filmetojn de militaj registraj kaj enlistigaj oficejoj, kie estas klare, ke kelkaj el la soldatoj estas ebriaj. Homoj, kiuj aspektas kiel gvidantoj, klarigas al ili, ke rekrutoj devas mem aĉeti la plej multajn el la uniformoj kaj objektoj, je sia propra elspezo.

En aliaj filmetoj oni povas vidi, ke soldatoj estas en malvarma vetero en malvarmaj tendoj, aŭ dormas sur kahelaj plankoj, aŭ sur feraj litoj sen matracoj. Mi pensas, ke ĉi tiuj homoj ne povos batali, ili ne estas trejnitaj kaj ne komprenas kial. Kun alta grado de probableco ili mortos, kaj la ceteraj loĝantoj tute freneziĝos pro perdo kaj kolerego. Kaj mi pensas, ke tio evidentiĝos en la venontaj monatoj. Kaj tiam verŝajne ni aŭdos en la novaĵoj pri nuklea atako. Eble oni diros al ni, ke Ukrainio atakis nin.

Antaŭhieraŭ homamaso sur la Ruĝa Placo kunvenis por aplaŭdi la aligon al Rusio de pluraj regionoj de Ukrainio. Tiuj ĉi homoj estis kondukitaj anticipe per ĉartaj busoj el la moskva regiono, eble el aliaj urboj. Mi ne scias, ĉu ili estis pagitaj por tio, sed sperto sugestas, ke neĉeesto en tiaj eventoj fare de ŝtatoficistoj kondukas al ilia maldungo.

Ni provu travivi

Se ni pluvivos, ni bezonos ilon, kiu protektos sendependajn amaskomunikilojn, juĝistojn, opoziciulojn, organizaĵojn. Reago estos bezonata. Nun publika surdeco fariĝis ebla pro facila mono de petrolo kaj gaso. Ili nutras la registaran mafion kaj ĝiajn gardistojn je ĉiuj niveloj. Malgranda parto iras al lojalaj ŝtatoficistoj de ĉiuj niveloj, kaj mallojaluloj simple metas sin sur la randon de travivado, ĉar ne restas honesta komerco en la lando.

Kaj tamen mi estas trankvila. Ni devas nur travivi la nuklean atakon kaj ĝiajn sekvojn, kaj post tio la aferoj pliboniĝos. Verŝajne, Rusio kaj mi spertos forpelitojn, almozulojn, sed tio finfine instruos nin kompreni la doloron de Ukrainio kaj aliaj homoj. Multaj el miaj konatoj (kaj mi) pretas perdi la vivon, se nur ĉi tiu terura mafio, turmentanta Ukrainion kaj sian propran popolon, ĉesus ekzisti kiel klaso. Se ni ne povas elteni la monstron, tiam estus pli bone, ke ĝi mortu kun ni ol eĉ pli kripligi la tutan mondon.